Πονόδοντος
Στην αρχαία Αίγυπτο, οι γιατροί θεωρούσαν ότι η ιδανική θεραπεία για κάποιον που έπασχε από πονόδοντο ήταν να τοποθετήσουν στο δόντι του ένα…νεκρό ποντίκι. Άλλη τακτική, σύμφωνα με τα συγγράμματα του ρωμαίου φυσικού φιλοσόφου και ιστοριογράφου, Πλίνιου του Πρεσβύτερου, ήταν να τρίβουν το αριστερό δόντι ενός ιπποπόταμου στο δόντι του ασθενούς και αυτός στη συνέχεια να τρώει τις στάχτες από το κεφάλι ενός λύκου.
Καρκίνος
Το 1880, το ιατρικό περιοδικό Lancet δημοσίευσε μια επιστολή από έναν γιατρό, ο οποίος θεωρούσε ότι το χτύπημα από κεραυνό ήταν θαυματουργή θεραπεία. Ο γιατρός επικαλέστηκε την ιστορία ενός αγρότη, ο οποίος αφού χτυπήθηκε από κεραυνό έμεινε αναίσθητος. Όταν ξύπνησε, ο καρκίνος από τον οποίο έπασχε ο αγρότης, ήταν σε ύφεση. Με αυτό ως επιχείρημα, ο γιατρός προέβλεψε ότι η «τριβή της ηλεκτρικής ενέργειας» θα μπορούσε να αποτελέσει έναν «ισχυρό θεραπευτικό παράγοντα στη διασπορά των καρκινικών σχηματισμών».
Ψείρες
Μια λύση για τις ψείρες ήρθε το 13ο αιώνα από τον χειρούργο Jehan Yperman, ο οποίος προέτρεπε όσους είχαν κολλήσει να αλειφτούν με μια πάστα, η οποία περιείχε υδράργυρο, στάχτες, φλέγμα ενός μικρού παιδιού και λαρδί.
Κατάθλιψη
Οι γιατροί του 19ου αιώνα προέβλεπαν ότι το «μπλε χάπι» μπορούσε να θεραπεύσει σχεδόν τα πάντα. Μάλιστα, ακόμα και ο Αβραάμ Λίνκολν πιστεύεται ότι το έπαιρνε ως θεραπευτική αγωγή για τη μελαγχολία. Βέβαια, το «μπλε χάπι» δεν ήταν κάτι σαν το σημερινό Viagra αλλά ένα φάρμακο που περιείχε υδράργυρο, μία ισχυρή δόση νευροτοξίνης. Σύμφωνα με τη θεραπευτική αγωγή, ο ασθενής έπρεπε να το παίρνει δύο ή τρεις φορές την ημέρα. Αναλογικά δηλαδή, η δόση αυτή υπολογίζεται 9.000 φορές μεγαλύτερη από τα σημερινά δεδομένα.
Τραύλισμα
Παλιότερα, ένας άνθρωπος που τραύλιζε θεωρούνταν ότι είχε πολύ μικρή γλώσσα ή ότι αυτή δεν ήταν τοποθετημένη σωστά. Αυτό υποστήριξε μάλιστα ευθέως ο Γάλλος γιατρός Hervez Chegoin το 1830 και πρότεινε ότι η λύση στο τραύλισμα ήταν τα «μηχανικά μέσα». Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο προχωρούσε σε χειρουργικές επεμβάσεις σε άτομα που τραύλιζαν.
Σχιζοφρένεια
Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι ψυχίατροι χορηγούσαν ινσουλίνη για να βυθίσουν αρχικά έναν ασθενή με ψυχική ασθένεια σε κώμα και στη συνέχεια να τον επαναφέρουν. Η ινσουλίνη εμπόδιζε την εισροή συγκεκριμένων ουσιών στον εγκέφαλο με αποτέλεσμα να σκοτώνονται τα εγκεφαλικά κύτταρα. Η διαδικασία αυτή υποτίθεται, ότι μείωνε την εχθρότητα και την επιθετικότητα των ασθενών.
Επιληψία
Κατά τη διάρκεια της Αναγέννησης, η θεραπεία για την επιληψία ήταν το ανθρώπινο αίμα και το λίπος. Μάλιστα, όσο πιο φρέσκο (μόλις λίγα λεπτά αφού πέθαινε κάποιος) τόσο το καλύτερο. Αναφέρεται ότι οι γιατροί προέτρεπαν τους επιληπτικούς ασθενείς τους να πιούν μια δυο σταγόνες από τους αποκεφαλισμένους, για να θεραπευτούν. Βέβαια, η τότε ιατρική ήταν γεμάτη θεραπείες που περιελάμβαναν ως φάρμακα περίπου 23 ποικιλίες από διάφορα μέρη του σώματος ενός νεκρού.
Έρωτας
Ο έρωτας υπήρξε για αρκετούς γιατρούς ασθένεια, που έπρεπε να θεραπευτεί. Ο Γαληνός υποστήριζε μάλιστα ότι ένας ερωτευμένος, αν έμενε χωρίς θεραπεία, σύντομα θα ανέπτυσσε φλύκταινες, θα συρρικνωνόταν, θα ούρλιαζε σαν λύκος και έπειτα θα πέθαινε. Ο Έλληνας ανατόμος έγραψε μάλιστα ότι «Το άνοιγμα των αιμορροΐδων είναι η πιο ασφαλής λύση».
Αρκετά αργότερα, γύρω στα 1610, ο Jaques Ferrand αναφερόμενος στις χειρουργικές θεραπείες για την ερωτική μελαγχολία, θεωρούσε, ότι μία λύση για τις γυναίκες ήταν το ξύρισμα της κλειτορίδας, η καύση των μηρών με οξύ και για τις περιπτώσεις που η «ασθενής» είχε πιθανότητες να μετατραπεί σε...λυκάνθρωπο, η αιμορραγία μέχρι να ακολουθήσει καρδιακή ανεπάρκεια. Η θεραπεία ολοκληρωνόταν καίγοντας το μπροστινό μέρος του κεφαλιού της ασθενούς με καυτό σίδηρο.
Πηγή: http://www.newsit.com.cy
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου