«Αυτές οι αντιθέσεις είναι το πιο επώδυνο αλλά το πιο θαυμαστό κομμάτι της ανθρώπινης φύσης. Προκαλούν συγκρούσεις, κι αυτές βοηθούν στην εκτόνωση, άρα είναι λυτρωτικές.
Για μένα, ένα είναι το μότο πλέον: "Φοβού τους καταπιεσμένους". Οι τηλεοπτικοί ρόλοι που με έκαναν γνωστό και να τονίσω, δεν έχουν σχέση με μένα, είναι όλοι άνθρωποι καταπιεσμένοι και μόνοι.
Μέσα στη "στριμάδα" τους υπάρχουν σχισμές ευαισθησίας, γι' αυτό αγαπήθηκαν. Kαι τώρα, επιτέλους, την απολαμβάνω τη διαχρονικότητα αυτών των σειρών. Χαίρομαι που αγγίζουν νέα παιδιά, όπως άγγιξαν τους μεγαλύτερους παλιά- και δεν το εννοώ με την στείρα έννοια της "υψηλής τηλεθέασης", ενός ανόητου τηλεοπτικού πρωταθλητισμού στον οποίο παρασυρθήκαμε κάποια στιγμή, παρόλο που δεν αφορούσε κανέναν απολύτως.
Είμαι πλέον απενοχοποιημένος από το κόμπλεξ του τηλεοπτικού 'σταρ". Το είχα κάποτε, όλη η γενιά μου το είχε. Γιατί ήταν η "γενιά του θεάτρου". Σινεμά δεν είχαμε, θέλαμε όμως να κάνουμε καλό θέατρο. Γι ' αυτό γίναμε ηθοποιοί. Αυτό υπερκαλύφθηκε από τις τηλεοπτικές επιτυχίες μας και γι' αυτό αντιμετωπίσαμε την τηλεόραση με αχαριστία. Όχι πια, όμως» τόνισε στην εφημερίδα Real.
O τίτλος του κωμικού τον χαροποιεί;
«Παρόλο που και το δράμα μου πηγαίνει, ο τίτλος του κωμικού με τιμά. Γιατί είναι κάτι που δεν μαθαίνεται. Η κωμική πάσα ή το σωστό timing διδάσκονται, όμως αν ο μαθητευόμενος δεν το "έχει" το κωμικό στοιχείο μέσα του δεν θα του βγει ποτέ, όσο επιμελής και αν είναι. Και πρέπει να του βγει, είναι απαραίτητο. Αντίθετα, τους δραματικούς ρόλους μπορεί να τους βοηθήσουν η ατμόσφαιρα, ο φωτισμός ή μουσική».
Πηγή: http://www.newsbeast.gr
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου