Ο Χρήστος Χολίδης μίλησε στο περιοδικό «Όμικρον» της Κύπρου για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε στο ξεκίνημά του στο χώρο του τραγουδιού, για τα παιδικά του χρόνια, την απώλεια του κολλητού του φίλου από τα ναρκωτικά που τον σημάδεψε, αλλά και για την προσωπική του ζωή.
-Ασχολήθηκες επαγγελματικά με το μπάσκετ, εργάστηκες ως μοντέλο στην εκπομπή «Καλώς τους» της Ρούλας Κορομηλά, υπηρέτησες στις ειδικές δυνάμεις στο στρατό, δούλεψες ως μπάρμαν και τελικά έγινες τραγουδιστής. Θα μου εξηγήσεις πώς συνδυάζονται όλα αυτά μεταξύ τους;
«Η μουσική υπήρχε από μικρό παιδί στη ζωή μου, γιατί και ο πατέρας μου, ο Χάρης, τραγουδούσε επαγγελματικά και είχε βγάλει μάλιστα και κάποιους δίσκους με ποντιακά κομμάτια. Με θυμάμαι να καθόμαστε όλοι γύρω από το τραπέζι, εκείνος να παίζει ακορντεόν και να τραγουδά κι εγώ να τον συνοδεύω. Αλλά δεν είχα φανταστεί ποτέ τον εαυτό μου να είμαι σε μία πίστα και από κάτω κόσμο να με ακούει. Εμένα το όνειρό μου ήταν να παίξω στην Εθνική ομάδα μπάσκετ. Ακόμα και τώρα είμαι σε μία ομάδα μπάσκετ, κάνω κανονικά τις προπονήσεις και μου αρέσει που μπορώ να συνδυάζω τη νυχτερινή δουλειά με τον αθλητισμό. Μου άρεσε πάντα να είμαι μέλος μιας ομάδας, έχω μάθει να λειτουργώ έτσι και ακόμα και ως τραγουδιστής έχω τους συνεργάτες μου με τους οποίους πορευόμαστε μαζί. Όταν σταμάτησα να παίζω, ήθελα να δοκιμάσω διάφορα πράγματα για να δω τι είναι τελικά αυτό που μου ταιριάζει γιατί, με ό,τι κι αν καταπιανόμουν, ήθελα να το κάνω καλά! Ακόμα δηλαδή κι αν είχα αποφασίσει να μείνω μόνιμα στο στρατό, πιστεύω ότι θα γινόμουν πολύ καλός κομάντο!».
-Και ποια από όλες αυτές τις δουλειές που έχεις κάνει, θεωρείς ότι σου ταίριαζε λιγότερο σε σχέση με τις άλλες;
«Το modelling. Θυμάμαι ότι άκουγα, στα παρασκήνια της εκπομπής της Ρούλας Κορομηλά, τους υπόλοιπους να μιλούν για κάστινγκ και για φωτογραφήσεις και μου φαίνονταν κινέζικα! Εγώ στο μόνο κάστινγκ που πήγα στη ζωή μου ήταν για το “Καλώς τους”. Μία που πήγα δηλαδή και μία που με πήρανε. Όταν πήγα μάλιστα με ρώτησαν “Είστε μοντέλο;” και τους απάντησα με θράσος “Φυσικά!”, ενώ δεν είχα ιδέα. Την πρώτη μέρα που έπρεπε να βγούμε στον αέρα για να παρουσιάσουμε τα ρούχα, μου λένε “Εσύ θα βγεις πρώτος” και τους λέω “Μήπως να προηγηθούν οι άλλοι, γιατί εγώ είμαι πολύ ψηλός;”. Ευτυχώς, με άκουσαν, γιατί ήθελα να δω τι θα κάνουν οι άλλοι, για να το επαναλάβω (γελά). Δεν μου ταίριαζε το modelling γι’ αυτό και είναι μετρημένες στα δάχτυλα των χεριών οι εμφανίσεις μου. Ωστόσο, επειδή πιστεύω πολύ στα σημάδια, αυτή η εκπομπή ήταν η αφορμή για να ασχοληθώ με το τραγούδι».
-Τι εννοείς;
«Όταν δούλευα στο “Καλώς τους”, έτυχε μία μέρα να έρθει η ορχήστρα του Romeo. Όταν λοιπόν έκαναν πρόβα, δεν ξέρω γιατί, μου ήρθε η ιδέα να ρωτήσω ένα μουσικό πώς μπορούσε κάποιος να περάσει από ακρόαση για να δουλέψει σε ένα τέτοιο μαγαζί. Πραγματικά, πήγα στην οντισιόν και με πήρανε σ’ ένα νυχτερινό κέντρο στην Πάτρα».
-Πόσο εύκολη ήταν η πορεία σου σε ένα χώρο που μέχρι τότε ήταν εντελώς άγνωστος σε εσένα;
«Παρόλο που η πρώτη μου εμπειρία στη νύχτα δεν ήταν και τόσο καλή, μιας και το σχήμα διαλύθηκε τα Χριστούγεννα, δεν το έβαλα κάτω! Πούλησα το αμάξι μου, για να μπορώ να πληρώνω τους λογαριασμούς -αφού όταν απολύθηκα από το στρατό έφτιαξα ένα δώμα, πάνω από το πατρικό μου- και άρχισα να εργάζομαι ως μπάρμαν, για να μπορώ να εξασφαλίσω τα τρέχοντα έξοδα και να πληρώνω τα μαθήματα φωνητικής. Για να καταλάβεις, το μάθημα κόστιζε 60 ευρώ την ώρα και εγώ, ως μπάρμαν, έπαιρνα νυχτοκάματο 35 ευρώ. Ξεκίνησα, όχι απλά από τον πάτο του βαρελιού, αλλά ακόμη πιο κάτω! Δεν θα με τρομάξει, λοιπόν, καθόλου αν ξαναπιάσω πάτο, γιατί έχω δει πώς είναι, άπειρες φορές. Και επειδή, όπως είπα προηγουμένως, πιστεύω πολύ στα σημάδια, εντελώς τυχαία, όταν εργαζόμουν ως μπάρμαν, συναντήθηκα με τον επιχειρηματία που έχει το Frangelico, ο οποίος ήταν και αυτός που μου έδωσε την πρώτη μου δουλειά στην Αθήνα. Την επόμενη σεζόν, μου πρότειναν να ανέβω για λίγες μέρες στη Θεσσαλονίκη και τελικά έμεινα τέσσερα χρόνια. Δεν ξέρω αν ήμουν τυχερός. Αυτό που μπορώ να σου πω με σιγουριά είναι ότι ακολουθούσα με πίστη τα σημάδια και δεν άφησα να πάει χαμένη καμία ευκαιρία που μου δόθηκε».
-Πάντως πολλοί τραγουδιστές παραπονιούνται ότι έχουν δεχτεί απίστευτο πόλεμο, στην αρχή της καριέρας τους, από τα πρώτα ονόματα του πενταγράμμου. Έχεις ανάλογες εμπειρίες;
«Ό,τι και αν συνέβαινε, δεν το έπαιρνα στραβά! Αυτό που έλεγα πάντα ήταν ότι θα έρθει κι εμένα η σειρά μου και όταν αισθανόμουν ότι αδικούμουν, προσπαθούσα ακόμα περισσότερο για να γίνω καλύτερος. Αν αξίζεις, ό,τι κι αν σου κάνουν, το ταλέντο σου θα φανεί. Το διαμάντι, ακόμα και μέσα στο σκοτάδι, θα λάμψει! Και επιβεβαιώθηκα, αν σκεφτείς ότι άρχισα ως τέταρτο όνομα σ’ ένα μαγαζί στη Θεσσαλονίκη και μέσα σε δύο χρόνια έφτασα να ηγούμαι του σχήματος».
-Τι έχεις κρατήσει από τη συνεργασία σου με τη Ρούλα Κορομηλά, στην οποία αναφέρθηκες προηγουμένως;
«Είναι πολύ τυχεροί όσοι συνεργάστηκαν με τη Ρούλα, γιατί νιώθεις ασφάλεια όταν δουλεύεις μαζί της. Θέλει να περνούν όλα από τα χέρια της και προσέχει την κάθε λεπτομέρεια. Από το να στρώνει σωστά το ρούχο στο μοντέλο, μέχρι να φωτίζεται καλά ο καλεσμένος της. Θυμάμαι, όταν έμπαινε στο πλατό, άκουγες τον θόρυβο της ησυχίας. Αλλά είναι και ένας υπέροχος και τρομερά φιλόξενος άνθρωπος. Ξέρεις τι σημαίνει μια κυρία της ελληνικής τηλεόρασης, όπως είναι η Ρούλα, να είναι από πάνω σου όλη την ώρα, να σε ρωτά αν έφαγες, αν χρειάζεσαι κάτι, να σου μαγειρεύει και να σε φροντίζει; Πέρασα υπέροχα πέρυσι το καλοκαίρι που με φιλοξένησε κάποιες μέρες στο εξοχικό της! Και μπορώ να σου πω πως όταν φέτος έμαθε ότι βρέθηκα με φίλους μου στη Μύκονο, παρεξηγήθηκε που δεν την πήρα τηλέφωνο για να με φιλοξενήσει».
-Έχεις πει σε συνέντευξή σου ότι έχουν πεθάνει φίλοι σου από ναρκωτικά. Εσύ μπήκες ποτέ στον πειρασμό να δοκιμάσεις να κάνεις χρήση ουσιών;
«Το Αιγάλεω, στο οποίο μεγάλωσα, ήταν μία φτωχή και άγρια συνοικία. Αρκετά παιδιά που μεγαλώσαμε μαζί έμπλεξαν με ναρκωτικά και μάλιστα ο κολλητός μου βρέθηκε νεκρός στην Ομόνοια από χρήση ναρκωτικών ουσιών. Εγώ, επειδή ασχολήθηκα από μικρός με τον αθλητισμό, είχα μία αποστροφή για όλα αυτά. Εμένα το πρόγραμμά μου ήταν σπίτι-σχολείο, σχολείο-γήπεδο και μετά γήπεδο-σπίτι. Και να ήθελα δηλαδή, δεν προλάβαινα να μπλέξω με κακές παρέες ή να παρασυρθώ. Αλλά, να σου πω κάτι… Κανένας δεν βρέθηκε ποτέ να μου προτείνει να δοκιμάσω ναρκωτικά. Θεωρώ ότι αν κάποιος θέλει να μπλέξει με τέτοιες ιστορίες, δεν περιμένει να του πει κάποιος: “Θες να δοκιμάσεις;”. Ίσως να με φοβόντουσαν κιόλας, επειδή ήμουν δύο μέτρα και να σκέφτονταν: “Άσε καλύτερα, μη νευριάσει αυτός και ξεχάσει τα γαλλικά που ξέρει και μας ρίξει κανένα χαστούκι!».
-Είσαι πια 34 χρόνων. Θα σου κάνω την κλισέ ερώτηση: Πότε θα παντρευτείς; (γέλια)
«Αυτό θα έρθει από μόνο του. Θα μπορούσα να σου απαντήσω ότι είμαι μικρός ακόμα για να παντρευτώ, αλλά πιστεύω ότι ποτέ δεν πρέπει να λες ποτέ!»
-Έφτασες, ωστόσο, κάποια στιγμή στο παρά πέντε, λίγο πριν τα σκαλιά της εκκλησίας; Σκέφτηκες ποτέ σοβαρά να παντρευτείς;
«Νομίζω ότι αν παντρευτώ ποτέ, θα το κάνω, γιατί μία μέρα θα ξυπνήσω και θα πω “Αυτό θέλω τώρα”. Έτσι κάπως έγινε και με το τραγούδι ή με το μπάσκετ παλαιότερα. Ειδικά το θέμα του γάμου όμως, είναι κάτι που είτε θα σου βγάλει ο άνθρωπος που είναι μαζί σου, είτε οι συνθήκες που επικρατούν στη ζωή σου εκείνη τη δεδομένη στιγμή. Προς το παρόν δεν το έχω σκεφτεί, αλλά, όπως είπα και προηγουμένως, δεν είναι κάτι που θα καθόμουν να το υπολογίσω με χαρτί και μολύβι. Είμαι υπέρμαχος της άποψης που λέει “στη βράση κολλάει το σίδερο” και είμαι πεπεισμένος ότι οι αποφάσεις που βγαίνουν από μέσα μας είναι και οι πιο σωστές. Ακόμα και πριν από λίγο καιρό που ο παιδικός μου φίλος, ο Χρήστος, μου πρότεινε να ανοίξουμε μαζί μία καφετερία, το έκανα χωρίς δεύτερη σκέψη και ήδη υπάρχουν τρία “Focaccino” στην Αθήνα, ενώ σε λίγο καιρό θα ανοίξει και τέταρτο. Αν καθόμουν να υπολογίσω το κόστος και να δω τα έξοδα, ίσως να μην το τολμούσα ποτέ!».
-Αλήθεια, πώς φαντάζεσαι την ιδανική σχέση;
«Δεν ξέρω αν υπάρχει. Δεν νομίζω ότι υπάρχουν ιδανικοί άνθρωποι, αλλά ακόμα και αν τον βρεις, μπορεί να μη σου ταιριάζει ή να μη σε ιντριγκάρει. Ο καθένας από εμάς είναι διαφορετικός. Για μένα αυτό έχει την ομορφιά του. Κι από όσο ξέρω όλες οι σχέσεις χρειάζονται υπομονή».
-Σε τι φάση είσαι, σε προσωπικό επίπεδο, αυτή την περίοδο της ζωής σου;
«Είμαι καλά! Προχωρώ! Αισθάνομαι πολύ δημιουργικός και έχω επικεντρωθεί στη δουλειά μου. Σε λίγες μέρες θα κυκλοφορήσει το καινούριο μου single από την εταιρία μου, τη Minos-EMI, που θα είναι προπομπός του album που θα βγει μετά τις γιορτές».
Source: http://www.newsbeast.gr
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου