Βρήκαμε και σας παρουσιάζουμε 4 σημαντικές ιατρικές ανακαλύψεις που ήταν αποτέλεσμα… τύχης!
1. Πενικιλίνη
Ο Αλεξάντερ Φλέμινγκ κατάφερε να ανακαλύψει την πενικιλίνη έπειτα από ένα ατύχημα που συνέβη στο εργαστήριό του. Το 1928, αφού ο Σκοτσέζος επιστήμονας επέστρεψε στο εργαστήριό του έπειτα από δύο εβδομάδες διακοπών, παρατήρησε ένα παράξενο είδος μούχλας.
Παραδόξως, δεν είχαν αναπτυχθεί βακτήρια στην περιοχή αυτή, υποδεικνύοντας το ενδεχόμενο αυτή η μούχλα να μπορεί να κρατήσει μακριά ανεπιθύμητους μικροοργανισμούς. Ο Φλέμινγκ απομόνωσε και ανέλυσε το μύκητα και στη συνέχεια τον αναπαρήγαγε. Ωστόσο, δε χρησιμοποιήθηκε άμεσα για ιατρικούς σκοπούς.
Περίπου 13 χρόνια μετά την τυχαία «συνάντηση» του Φλέμινγκ με την πενικιλίνη, τρεις άλλοι επιστήμονες έκαναν πειράματα με την ουσία προκειμένου να ενισχύσουν τη δράση της. Από τότε, η πενικιλίνη χρησιμοποιήθηκε για να σώσει χιλιάδες ζωές.
2. Βιάγκρα
Όταν ακούμε τη λέξη «παρενέργεια», συνήθως το μυαλό μας πάει στο κακό. Στην περίπτωση του βιάγκρα, μια παρενέργεια μπορεί να αποδειχθεί επαναστατική.
Οι Simon Campbell και David Roberts ξεκίνησαν να μελετούν την αποτελεσματικότητα ενός νέου φαρμάκου για την υπέρταση. Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’80, το φάρμακο ήταν έτοιμο για κλινικές δοκιμές σε ανθρώπους.
Οι ερευνητές χορήγησαν το φάρμακο σε ασθενείς και απογοητεύτηκαν από τη δράση του. Όταν όμως κοίταξαν τις παρενέργειες που είχε στους ασθενείς, διαπίστωσαν πως πολλοί από αυτούς είχαν αναφέρει πως το φάρμακο τους είχε επιφέρει στύση.
Οι δοκιμές τότε στράφηκαν στην επίδραση του φαρμάκου κατά της στυτικής δυσλειτουργίας και στέφθηκαν με απόλυτη επιτυχία. Το φάρμακο εγκρίθηκε από τον Αμερικανικό Οργανισμό Τροφίμων και Φαρμάκων (FDA) το 1998.
Περίπου 13 χρόνια μετά την τυχαία «συνάντηση» του Φλέμινγκ με την πενικιλίνη, τρεις άλλοι επιστήμονες έκαναν πειράματα με την ουσία προκειμένου να ενισχύσουν τη δράση της. Από τότε, η πενικιλίνη χρησιμοποιήθηκε για να σώσει χιλιάδες ζωές.
2. Βιάγκρα
Όταν ακούμε τη λέξη «παρενέργεια», συνήθως το μυαλό μας πάει στο κακό. Στην περίπτωση του βιάγκρα, μια παρενέργεια μπορεί να αποδειχθεί επαναστατική.
Οι Simon Campbell και David Roberts ξεκίνησαν να μελετούν την αποτελεσματικότητα ενός νέου φαρμάκου για την υπέρταση. Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’80, το φάρμακο ήταν έτοιμο για κλινικές δοκιμές σε ανθρώπους.
Οι ερευνητές χορήγησαν το φάρμακο σε ασθενείς και απογοητεύτηκαν από τη δράση του. Όταν όμως κοίταξαν τις παρενέργειες που είχε στους ασθενείς, διαπίστωσαν πως πολλοί από αυτούς είχαν αναφέρει πως το φάρμακο τους είχε επιφέρει στύση.
Οι δοκιμές τότε στράφηκαν στην επίδραση του φαρμάκου κατά της στυτικής δυσλειτουργίας και στέφθηκαν με απόλυτη επιτυχία. Το φάρμακο εγκρίθηκε από τον Αμερικανικό Οργανισμό Τροφίμων και Φαρμάκων (FDA) το 1998.
3. Βηματοδότης
Ο ερευνητής Wilson Greatbatch είχε επιδείξει ιδιαίτερο ζήλο στη μελέτη των λειτουργιών του ανθρώπινου σώματος. Αναζητούσε επίμονα μια λύση για τον «καρδιακό αποκλεισμό», μια πάθηση στην οποία η καρδιά δε λαμβάνει σήματα από τα γύρω νεύρα ώστε να αντλεί σωστά το αίμα. Άλλοι επιστήμονες είχαν δημιουργήσει ογκώδεις συσκευές για την ενεργοποίηση των καρδιακών μυών, όμως ο Greatbatch ήθελε να δημιουργήσει ένα μικρότερο εμφύτευμα για να επιτύχει το ίδιο αποτέλεσμα.
Στην προσπάθειά του να δημιουργήσει μια συσκευή που θα κατέγραφε τον καρδιακό παλμό, τυχαία τοποθέτησε λάθος λυχνία. Όταν συνειδητοποίησε το λάθος του, αποφάσισε να μελετήσει τα αποτελέσματα. Η ανακάλυψή, ο γνωστός βηματοδότης, αποδείχθηκε ιδανική για την αποστολή σημάτων στην καρδιά. Η συσκευή χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά σε ανθρώπους τη δεκαετία του 1960.
4. Αναισθητικό
Στην προσπάθειά του να δημιουργήσει μια συσκευή που θα κατέγραφε τον καρδιακό παλμό, τυχαία τοποθέτησε λάθος λυχνία. Όταν συνειδητοποίησε το λάθος του, αποφάσισε να μελετήσει τα αποτελέσματα. Η ανακάλυψή, ο γνωστός βηματοδότης, αποδείχθηκε ιδανική για την αποστολή σημάτων στην καρδιά. Η συσκευή χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά σε ανθρώπους τη δεκαετία του 1960.
4. Αναισθητικό
Η ανακάλυψη αυτή άλλαξε για πάντα την πορεία της Ιατρικής. Οι άνθρωποι που συνέβαλαν στη δημιουργία των αναισθητικών εμπνεύστηκαν από τυχαίες κλινικές παρατηρήσεις.
Οι Crawford Long, William Morton, Charles Jackson και Horace Wells διαπίστωσαν ότι σε μερικές περιπτώσεις ο αιθέρας και το οξείδιο του αζώτου εμπόδιζαν το αίσθημα του πόνου.
Η ανακάλυψη αυτή χρησίμευσε στη δημιουργία αναισθητικών, τα οποία εφαρμόζονται στις ιατρικές επεμβάσεις και βοηθούν τον ασθενή να μην αισθάνεται πόνο.
Οι Crawford Long, William Morton, Charles Jackson και Horace Wells διαπίστωσαν ότι σε μερικές περιπτώσεις ο αιθέρας και το οξείδιο του αζώτου εμπόδιζαν το αίσθημα του πόνου.
Η ανακάλυψη αυτή χρησίμευσε στη δημιουργία αναισθητικών, τα οποία εφαρμόζονται στις ιατρικές επεμβάσεις και βοηθούν τον ασθενή να μην αισθάνεται πόνο.
Πηγή: http://www.onmed.gr
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου