Ειδικά στις βραδινές προβολές τα εισιτήρια είναι δυσεύρετα. Μία από τις καλύτερες ταινίες στο Φεστιβάλ, το Πατέρας και Γιος του Χιροκάζου Κορέ-Έντα χειροκροτήθηκε το βράδυ του Σαββάτου.
Η ταινία είχε προβληθεί στις Κάννες, από όπου είχε φύγει με βραβείο της Επιτροπής. Πρόκειται για μία τρυφερή ιστορία: Ένα ζευγάρι μαθαίνει ότι ο 6χρονος γιος τους δεν είναι στην πραγματικότητα ο βιολογικός τους γιος, εξαιτίας ενός λάθους στο μαιευτήριο. Θα γνωριστούν με το ζευγάρι που έχει τον βιολογικό τους γιο και ο πατέρας θα αναρωτηθεί εάν μετράει το αίμα ή το μεγάλωμα ενός παιδιού.
Έχοντας ως άξονα μία συγκινητική ιστορία και με πολύ καλές ερμηνείες από όλους τους πρωταγωνιστές, η ταινία του Ιάπωνα Κόρε-Έντα εξετάζει το θέμα από όλες τις οπτικές γωνίες και όχι μόνο από την αναμενόμενη.
Ο Παράδεισος της Ελπίδας είναι η ταινία που κλείνει την τριλογία «Παράδεισος» του Ούλριχ Ζάιντλ. Αποκαθιστά την ειρωνία που έλειπε από τη δεύτερη ταινία του και το γεγονός ότι διαδραματίζεται σε μία κατασκήνωση αδυνατίσματος εφήβων της προσθέτει φρεσκάδα και χιούμορ.
Εκεί η Μίλι θα γνωρίσει έναν πολύ μεγαλύτερό της γιατρό και θα τον ερωτευτεί. Θα προσπαθήσει να τον αποπλανήσει, την ώρα που αυτός έχει ενδοιασμούς για το ποια θα πρέπει να είναι η στάση του.
Υπάρχουν στιγμές που η παρατηρητικότητα του Ζάιντλ κουράζει, ωστόσο είναι καλύτερη από την προηγούμενη, ο Παράδεισος της Πίστης.
Στον Προφήτη ο Δημήτρης Πούλος κινηματογραφεί με τρόπο ενδιαφέροντα την ιστορία του. Σχεδόν μονοχρωματική φωτογραφία, «καθαρά» πλάνα, ο ήχος σε πρώτη προτεραιότητα. Η ιστορία ενός στρατιώτη που ψάχνει τον πατέρα του σε έναν κόσμο που μοίαζει να μην έχει χρόνο (δεν ξέρεις πότε ακριβώς διαδραματίζονται τα γεγονότα) είναι, όμως, σχηματική και σε αυτό φταίει σε μεγάλο βαθμό το γεγονός ότι οι περισσότεροι διάλογοι εξαντλούνται σε ψευτο-φιλοσοφικά γνωμικά σχετικά με τον πόλεμο, τη ζωή και τον θάνατο που μάλλον προκαλούν εμπλοκή. Δεν βοηθούν και οι ερμηνείες που και αυτές είναι περισσότερο υπερβολικές από ότι χρειάζεται.
Το παράξενο χρώμα που έχουν τα δάκρυα του κορμιού σου είναι ένα σχεδόν πειραματικό φιλμ. Ένας άνδρας χάνει τη γυναίκα του και μπλέκεται σε έναν εφιαλτικό κόσμο. Ο σκηνοθέτης προκρίνει «το στυλ για το στυλ» και έτσι βλέπουμε τρομερά εντυπωσιακά πλάνα, με ελάχιστη ουσία. Δεν ήταν, μάλιστα, λίγες οι αποχωρήσεις, καθώς το εγχείρημα αυτό γινόταν κουραστικό μετά από λίγη ώρα. Είχε όμως και αυτό εξαιρετικό ήχο -άκουγες ακόμα και το τρίξιμο των μαλλιών-, καθώς και εξαιρετική μουσική.
- Source : http://www.philenews.com
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου