Είναι να απορεί κανείς πως μπορείς να αμφισβητήσεις μια ομάδα που εδώ και 18 αγωνιστικές βρίσκεται στην πρώτη θέση, μετρώντας μόλις μια ήττα στα παιγνίδια με τις υπόλοιπες πέντε ομάδες του πρώτου γκρουπ.
Είναι επίσης να αναρωτιέσαι πόσο εύκολα ακόμη και οι οπαδοί της ίδιας της ομάδας, να υποτιμούν μονάδες ή ακόμη και το σύνολο γενικότερα, επειδή ακριβώς δεν είχε καλή απόδοση, δίνοντας έτσι την ευκαιρία στον αντίπαλο να παίξει καλύτερο ποδόσφαιρο. Αλήθεια, από πότε η ομάδα έχει κάνει συμβόλαιο να αποδίδει καλύτερο ποδόσφαιρο, σε τέτοια ματς όπως είναι το Λεμεσιανό ντέρμπι; Γιατί σώνει και καλά η ΑΕΛ πρέπει να είναι πάντα η ομάδα που αξίζει τη νίκη;
Όπως και να χει, μερικά 24ωρα μετά τον αγώνα και αφού προσεγγίζεις το ματς με περισσότερη ψυχραιμία και ηρεμία, καταλήγεις λίγο πολύ στους λόγους που η ομάδα δεν έπαιξε καλό ποδόσφαιρο.
Πρώτος και πιο κύριος λόγος, έχει να κάνει με το στήσιμο της άμυνας. Από το καλημέρα, φάνηκε ότι το κεντρικό αμυντικό δίδυμο παραπαίει. Πέρασαν 25 λεπτά και ο Λόπεζ μετρούσε τρία τετ α τετ με τον Φεγκρούζ. Και οι τρεις μάλιστα φάσεις γίνονται με πανομοιότυπο τρόπο, αφού ο Ισπανός παίκτης μπουκάρει στην πλάτη των Ουόν και Ντεντέ. Αλήθεια, υπάρχει κανείς που βλέπει ματς της ΑΕΛ και να θυμάται μια τόσο άσχημη εμφάνιση από τους δύο και δη τον Ουόν; Λογικά μιλώντας, πως γίνεται ο καλύτερος σου παίκτης να είναι σε τέτοια άσχημη μέρα και να έχεις απαιτήσεις να κερδίσεις;
Όταν μάλιστα η άσχημη εμφάνιση των αμυντικών συνοδεύεται από την επίσης άσχημη εμφάνιση των μέσων, τότε δεν έχεις καμία πιθανότητα κέρδους. Ο Σακέτι, εντάξει έτρεξε, αλλά ο Σακέτι σε καμία περίπτωση δεν είναι ο παίκτης που θα πάρει την ομάδα πάνω του. Καλός, τρεχαντήρι, σκυλί, παθιασμένος αλλά δεν είναι ηγέτης με τίποτα.
Ηγέτης είναι ο Μάριος, είναι επίσης και ο Μπεμπέ. Ο πρώτος ήταν χαμένος για 70 λεπτά και όταν ανέβηκε και κέρδισε μέτρα ανέβηκε όλη η ομάδα. Ο δεύτερος, ούτε πως συμμετείχε στον αγώνα. Κάπου και απορείς γιατί τον άφησε μέσα ο Πέτεφ, αφού ούτε αμυνόταν, ούτε φυσικά και δημιουργούσε. Σίγουρα μια κίνηση με τον Οχένε, ενδεχομένως να ωφελούσε την ομάδα αφού θα της έδινε περισσότερη κίνηση, ίσως την κάθετη πάσα και σίγουρα περισσότερη φρεσκάδα, σ’ ένα χώρο μάλιστα που η ομάδα έμοιαζε πέρα για πέρα κουρασμένη.
Πέραν των γραμμών της άμυνας και του κέντρου, οι γραμμές στα άκρα ήταν σχεδόν ανύπαρκτες. Οι κατεβασιές από τη δεξιά μεριά, σήμα κατατεθέν της φετινής ΑΕΛ δεν μπορούσαν να αναπτυχθούν γιατί ακριβώς ο Αϊρόσα, λόγω του ότι η ομάδα του αμυνόταν, χρειαζόταν να φυλάει το Σαγκόι που έκλινε προς τα αριστερά όπως επιτιθόταν ο Απόλλωνας. Όταν ο Αργεντινός κουράστηκε, ο Αγκολέζος βρήκε χώρο και εξελίχθηκε στον καλύτερο επιθετικό της ομάδας του. Με τον «χορευτή» αχρηστεμένο επιθετικά και με τους Μπεμπέ και Μάριο χωρίς ενέργεια ο Μοντέιρο έμοιαζε απλά σαν θεατής. Όταν ανέβηκε το ταίρι του από πίσω, ανέβηκε και ο ίδιος.
Όσον αφορά την αριστερή μεριά, έτσι και αλλιώς ποτέ δεν υπήρξε η ναυαρχίδα του επιθετικού στόλου της ΑΕΛ. Ο Καρλίτος, εκεί στην άμυνα, τι να κάνει ο Εντμάρ χωρίς αποκούμπι και με τους κεντρικούς χαφ να μην ψάχνουν να τον βρουν; Ίσως κιόλας ο Πέτεφ μετά το γκολ του Απόλλωνα ν’ άργησε να αλλάξει την γραμμή του και να την κάνει πιο επιθετική.
Με βάση τα πιο πάνω δεδομένα, η κορυφή της επίθεσης δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση. Υπάρχει κανείς που είδε σέντερ φορ να κάνει το παιγνίδι της ομάδας του και ταυτόχρονα ν’ απειλεί την αντίπαλη εστία; Ούτε και ο Ντρογκμπά, όταν ήταν στην Μαρσέιγ δεν έκανε τέτοια πράγματα, χωρίς τη βοήθεια των συμπαικτών του.
Όντως η ομάδα προβλημάτισε με την απόδοση της. Ίσως να επηρεάστηκε από το γεγονός ότι έπαιξε πολλά παιγνίδια, χωρίς ιδιαίτερο ανταγωνισμό. Εύκολα τα Κούκλια, ακόμη πιο εύκολα την Ανόρθωση, καθάρισε τον Ερμή… όταν χρειάστηκε πάθος και ανταγωνισμό, της πήρε καιρό να φέρει το νου της. Κάτι τέτοιο έπαθε η ομάδα και πέρσι όταν πήρε την πρόκριση στον τελικό και για 60 μέρες έπαιζε στο γκρουπ του Κουτσοκούμνη διάφορα φιλικά παιγνίδια.
Βέβαια κάτι τέτοιο δεν θα ισχύσει στον αγώνα με την Ομόνοια. Το ταρακούνημα που προήλθε από την εμφάνιση με τον Απόλλωνα, ίσως να λειτουργήσει εποικοδομητικά για την ομάδα. Γενικώς ως ομάδα και κυρίως κάποιες μονάδες της θα πρέπει να ανέβει η απόδοση εάν και εφόσον θέλει να έχει τύχη στην κουβέντα που γίνεται για το ποιος θα πάρει το πρωτάθλημα. Με την Ομόνοια, χρειάζεται ένας άλλος Μάριος, σίγουρα ένας άλλος Ουόν και κυρίως να επανεμφανιστεί ο Μπεμπέ.
Είναι επίσης να αναρωτιέσαι πόσο εύκολα ακόμη και οι οπαδοί της ίδιας της ομάδας, να υποτιμούν μονάδες ή ακόμη και το σύνολο γενικότερα, επειδή ακριβώς δεν είχε καλή απόδοση, δίνοντας έτσι την ευκαιρία στον αντίπαλο να παίξει καλύτερο ποδόσφαιρο. Αλήθεια, από πότε η ομάδα έχει κάνει συμβόλαιο να αποδίδει καλύτερο ποδόσφαιρο, σε τέτοια ματς όπως είναι το Λεμεσιανό ντέρμπι; Γιατί σώνει και καλά η ΑΕΛ πρέπει να είναι πάντα η ομάδα που αξίζει τη νίκη;
Όπως και να χει, μερικά 24ωρα μετά τον αγώνα και αφού προσεγγίζεις το ματς με περισσότερη ψυχραιμία και ηρεμία, καταλήγεις λίγο πολύ στους λόγους που η ομάδα δεν έπαιξε καλό ποδόσφαιρο.
Πρώτος και πιο κύριος λόγος, έχει να κάνει με το στήσιμο της άμυνας. Από το καλημέρα, φάνηκε ότι το κεντρικό αμυντικό δίδυμο παραπαίει. Πέρασαν 25 λεπτά και ο Λόπεζ μετρούσε τρία τετ α τετ με τον Φεγκρούζ. Και οι τρεις μάλιστα φάσεις γίνονται με πανομοιότυπο τρόπο, αφού ο Ισπανός παίκτης μπουκάρει στην πλάτη των Ουόν και Ντεντέ. Αλήθεια, υπάρχει κανείς που βλέπει ματς της ΑΕΛ και να θυμάται μια τόσο άσχημη εμφάνιση από τους δύο και δη τον Ουόν; Λογικά μιλώντας, πως γίνεται ο καλύτερος σου παίκτης να είναι σε τέτοια άσχημη μέρα και να έχεις απαιτήσεις να κερδίσεις;
Όταν μάλιστα η άσχημη εμφάνιση των αμυντικών συνοδεύεται από την επίσης άσχημη εμφάνιση των μέσων, τότε δεν έχεις καμία πιθανότητα κέρδους. Ο Σακέτι, εντάξει έτρεξε, αλλά ο Σακέτι σε καμία περίπτωση δεν είναι ο παίκτης που θα πάρει την ομάδα πάνω του. Καλός, τρεχαντήρι, σκυλί, παθιασμένος αλλά δεν είναι ηγέτης με τίποτα.
Ηγέτης είναι ο Μάριος, είναι επίσης και ο Μπεμπέ. Ο πρώτος ήταν χαμένος για 70 λεπτά και όταν ανέβηκε και κέρδισε μέτρα ανέβηκε όλη η ομάδα. Ο δεύτερος, ούτε πως συμμετείχε στον αγώνα. Κάπου και απορείς γιατί τον άφησε μέσα ο Πέτεφ, αφού ούτε αμυνόταν, ούτε φυσικά και δημιουργούσε. Σίγουρα μια κίνηση με τον Οχένε, ενδεχομένως να ωφελούσε την ομάδα αφού θα της έδινε περισσότερη κίνηση, ίσως την κάθετη πάσα και σίγουρα περισσότερη φρεσκάδα, σ’ ένα χώρο μάλιστα που η ομάδα έμοιαζε πέρα για πέρα κουρασμένη.
Πέραν των γραμμών της άμυνας και του κέντρου, οι γραμμές στα άκρα ήταν σχεδόν ανύπαρκτες. Οι κατεβασιές από τη δεξιά μεριά, σήμα κατατεθέν της φετινής ΑΕΛ δεν μπορούσαν να αναπτυχθούν γιατί ακριβώς ο Αϊρόσα, λόγω του ότι η ομάδα του αμυνόταν, χρειαζόταν να φυλάει το Σαγκόι που έκλινε προς τα αριστερά όπως επιτιθόταν ο Απόλλωνας. Όταν ο Αργεντινός κουράστηκε, ο Αγκολέζος βρήκε χώρο και εξελίχθηκε στον καλύτερο επιθετικό της ομάδας του. Με τον «χορευτή» αχρηστεμένο επιθετικά και με τους Μπεμπέ και Μάριο χωρίς ενέργεια ο Μοντέιρο έμοιαζε απλά σαν θεατής. Όταν ανέβηκε το ταίρι του από πίσω, ανέβηκε και ο ίδιος.
Όσον αφορά την αριστερή μεριά, έτσι και αλλιώς ποτέ δεν υπήρξε η ναυαρχίδα του επιθετικού στόλου της ΑΕΛ. Ο Καρλίτος, εκεί στην άμυνα, τι να κάνει ο Εντμάρ χωρίς αποκούμπι και με τους κεντρικούς χαφ να μην ψάχνουν να τον βρουν; Ίσως κιόλας ο Πέτεφ μετά το γκολ του Απόλλωνα ν’ άργησε να αλλάξει την γραμμή του και να την κάνει πιο επιθετική.
Με βάση τα πιο πάνω δεδομένα, η κορυφή της επίθεσης δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση. Υπάρχει κανείς που είδε σέντερ φορ να κάνει το παιγνίδι της ομάδας του και ταυτόχρονα ν’ απειλεί την αντίπαλη εστία; Ούτε και ο Ντρογκμπά, όταν ήταν στην Μαρσέιγ δεν έκανε τέτοια πράγματα, χωρίς τη βοήθεια των συμπαικτών του.
Όντως η ομάδα προβλημάτισε με την απόδοση της. Ίσως να επηρεάστηκε από το γεγονός ότι έπαιξε πολλά παιγνίδια, χωρίς ιδιαίτερο ανταγωνισμό. Εύκολα τα Κούκλια, ακόμη πιο εύκολα την Ανόρθωση, καθάρισε τον Ερμή… όταν χρειάστηκε πάθος και ανταγωνισμό, της πήρε καιρό να φέρει το νου της. Κάτι τέτοιο έπαθε η ομάδα και πέρσι όταν πήρε την πρόκριση στον τελικό και για 60 μέρες έπαιζε στο γκρουπ του Κουτσοκούμνη διάφορα φιλικά παιγνίδια.
Βέβαια κάτι τέτοιο δεν θα ισχύσει στον αγώνα με την Ομόνοια. Το ταρακούνημα που προήλθε από την εμφάνιση με τον Απόλλωνα, ίσως να λειτουργήσει εποικοδομητικά για την ομάδα. Γενικώς ως ομάδα και κυρίως κάποιες μονάδες της θα πρέπει να ανέβει η απόδοση εάν και εφόσον θέλει να έχει τύχη στην κουβέντα που γίνεται για το ποιος θα πάρει το πρωτάθλημα. Με την Ομόνοια, χρειάζεται ένας άλλος Μάριος, σίγουρα ένας άλλος Ουόν και κυρίως να επανεμφανιστεί ο Μπεμπέ.
Source : www.24sports.com.cy
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου