Με τα ποδήλατά τους, έχοντας φορτωμένα επάνω τους τα λίγα υπάρχοντά τους, διέσχισαν βουνά, δρόμους, χώρες, έκαναν τη φύση σύμμαχό τους, ήρθαν πολλές φορές σε αντιπαράθεση με τον ίδιο τον εαυτό τους κι έφτασαν αρκετές φορές στο σημείο «μηδέν», όπως αποκαλούν οι ίδιοι τις στιγμές που ήθελαν να εγκαταλείψουν το στόχο τους.
Τώρα μετρούν αντίστροφα το χρόνο για το γυρισμό στην πατρίδα τους, για το τέλος αυτού του ταξιδιού που ήταν ένα μάθημα ζωής. Ένα μάθημα ζωής που κράτησε περισσότερο από 100 μέρες.
«Και θα κρατήσει ακόμη μερικές μέρες» λέει με ενθουσιασμό ο Αλέξανδρος Ιωάννου Πελετιέ, στην άλλη άκρη της γραμμής, από Ελλάδα, διόλου κουρασμένος που εδώ και 100 μέρες η ζωή του όλη, το σπίτι του, στηριζόταν σε δύο ρόδες, στον Champ, το ποδήλατό του. Ο στόχος του ήταν ένα μεγάλο ταξίδι από τη Σκωτία -όπου ήταν φοιτητής- μέχρι την Κύπρο, το σπίτι του.
Παρέα με ένα ποδήλατο και 100 ευρώ στην τσέπη, θα γύριζε 100 προορισμούς μέσα σε 100 μέρες. Αυτή ήταν η μεγαλόπνοη ιδέα την οποία πολλοί πίστεψαν κι άλλοι αμφισβήτησαν. Ο Αλέξανδρος όμως κατάφερε να μείνει στην πορεία που χάραξε σε έναν χάρτη της Ευρώπης, όσες φορές κι αν κινδύνεψε να παρεκτραπεί
Άλλωστε, 21 μέρες μετά το ξεκίνημά του δεν πορευόταν μόνος, αλλά είχε τη στήριξη και τη συντροφιά του Γιάννη Πασχάλη. Απόφοιτος του Πανεπιστημίου Newcastle, ο Γιάννης ετοιμαζόταν να ξεκινήσει την καινούργια του δουλειά, η οποία δεν τον αντιπροσώπευε ιδιαίτερα, όπως είχε εκμυστηρευτεί στον Αλέξανδρο.
Έτσι, έπειτα απο πολλή σκέψη αποφάσισε να προκαλέσει τη μοίρα του και να ακολουθήσει τον Αλέξανδρο στο ταξίδι του μέχρι την πατρίδα τους.
Πέρασαν από Λονδίνο, Άμστερνταμ, Βέλγιο, Στρασβούργο, Βρυξέλλες, Λυών και Ισπανία κι απ’ εκεί έφυγαν με τρίτο ποδηλάτη στην παρέα, τον Δημήτρη Διογένους. «Η οικογένεια μεγαλώνει» έγραψε ο Αλέξανδρος στη σελίδα του στο Facebook «Τα 3 x 100», την 60η μέρα του ταξιδιού.
Πέρασαν από Λονδίνο, Άμστερνταμ, Βέλγιο, Στρασβούργο, Βρυξέλλες, Λυών και Ισπανία κι απ’ εκεί έφυγαν με τρίτο ποδηλάτη στην παρέα, τον Δημήτρη Διογένους. «Η οικογένεια μεγαλώνει» έγραψε ο Αλέξανδρος στη σελίδα του στο Facebook «Τα 3 x 100», την 60η μέρα του ταξιδιού.
«Ο Δημήτρης εξαρχής ήθελε να με ακολουθήσει στο ταξίδι, έτσι, με το που φθάσαμε στη Βαρκελώνη, αγόρασε ποδήλατο και περάσαμε τις τελευταιές δύο μέρες κάνοντας προετοιμασίες για το ταξίδι, μια εμπειρία που ονειρευόταν για χρόνια».
«Να οι τρεις μας στη φωτογραφία, απολαμβάνοντας τη μελωδία της ισπανικής κιθάρας στην καρδιά της Βαρκελώνης. Όλα είναι σχεδόν έτοιμα για να αναχωρήσουμε αύριο».
Μαζί, τα έβαλαν με τις βροχές, την απόσταση, με τα χιόνια και το κρύο, όμως η πιο μεγάλη δυσκολία την οποία έπρεπε να ξεπεράσουν, ήταν η φάση την οποία ονόμασαν «απόλυτο μηδέν». «Σε εκείνη τη φάση αμφισβητείς τα πάντα.
«Να οι τρεις μας στη φωτογραφία, απολαμβάνοντας τη μελωδία της ισπανικής κιθάρας στην καρδιά της Βαρκελώνης. Όλα είναι σχεδόν έτοιμα για να αναχωρήσουμε αύριο».
Μαζί, τα έβαλαν με τις βροχές, την απόσταση, με τα χιόνια και το κρύο, όμως η πιο μεγάλη δυσκολία την οποία έπρεπε να ξεπεράσουν, ήταν η φάση την οποία ονόμασαν «απόλυτο μηδέν». «Σε εκείνη τη φάση αμφισβητείς τα πάντα.
Το τι κάνεις, πού είσαι, ποιος είσαι... Απλά θέλεις να εγκαταλείψεις.
Βγαίνει η ψυχή, μα επανέρχεται δριμύτερη. Εμένα μου έτυχε στην αρχή του ταξιδιού όταν ακόμη ήμουν μόνος. Κι έκλαψα πολύ» περιγράφει ο Αλέξανδρος. Έχοντας όμως βρεθεί στην ίδια θέση, μπόρεσε να παρηγορήσει τους άλλους δύο.
«Όταν το έπαθε ο Δημήτρης, εμείς γελούσαμε, είχαμε βρεθεί στην ίδια θέση, ξέραμε ότι ήταν παροδικό. Και τι κάναμε; Σταματήσαμε στη μέση του δρόμου, στο τσουχτερό κρύο της Σλοβενίας και φτιάξαμε καφέ για να ζεσταθούμε. Ηρεμήσαμε και αφήσαμε τον Δημήτρη να ξαναβρεί τις δυνάμεις του».
Εκείνος ο καφές στη μέση του πουθενά, το ηλιοβασίλεμα στη Βαρκελώνη, η βαρκάδα στα κανάλια της Βενετίας, ο ξένος κόσμος που τους φιλοξένησε στο σπίτι, όλα αυτά τα μικρά, είναι που έκαναν το ταξίδι τόσο ενδιαφέρον, τόσο όμορφο, αξέχαστο.
«Μόνο τότε καταλαβαίνεις πόση αξία έχουν τα μικρά πράγματα στη ζωή και εκτιμάς ό, τι βρεθεί στο δρόμο σου. Αισθάνεσαι ότι μπορείς να κάνεις τα πάντα, ότι μπορείς να πάρεις όλο τον κόσμο στα χέρια σου».
Η παρέα κατευθύνεται τώρα προς Αθήνα, ενώ η ακριβής ημέρα του γυρισμού στην Κύπρο δεν έχει οριστεί. «Μια και πλέον είμαστε τρεις, ήταν αδύνατο να ολοκληρώσουμε το σκοπό μας μέσα σε 100 μέρες. Την ημέρα της άφιξής μας στην Κύπρο θα την μάθουμε μέσα στην εβδομάδα».
*Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα για την προσπάθεια των τριών νέων εδώ.
St Tropez
Άμστερνταμ
Στρασβούργο
Φλωρεντία, Ιταλία
.jpg)
Λυών
Έξω από το Montpellier
«Όταν το έπαθε ο Δημήτρης, εμείς γελούσαμε, είχαμε βρεθεί στην ίδια θέση, ξέραμε ότι ήταν παροδικό. Και τι κάναμε; Σταματήσαμε στη μέση του δρόμου, στο τσουχτερό κρύο της Σλοβενίας και φτιάξαμε καφέ για να ζεσταθούμε. Ηρεμήσαμε και αφήσαμε τον Δημήτρη να ξαναβρεί τις δυνάμεις του».
Εκείνος ο καφές στη μέση του πουθενά, το ηλιοβασίλεμα στη Βαρκελώνη, η βαρκάδα στα κανάλια της Βενετίας, ο ξένος κόσμος που τους φιλοξένησε στο σπίτι, όλα αυτά τα μικρά, είναι που έκαναν το ταξίδι τόσο ενδιαφέρον, τόσο όμορφο, αξέχαστο.
«Μόνο τότε καταλαβαίνεις πόση αξία έχουν τα μικρά πράγματα στη ζωή και εκτιμάς ό, τι βρεθεί στο δρόμο σου. Αισθάνεσαι ότι μπορείς να κάνεις τα πάντα, ότι μπορείς να πάρεις όλο τον κόσμο στα χέρια σου».
Η παρέα κατευθύνεται τώρα προς Αθήνα, ενώ η ακριβής ημέρα του γυρισμού στην Κύπρο δεν έχει οριστεί. «Μια και πλέον είμαστε τρεις, ήταν αδύνατο να ολοκληρώσουμε το σκοπό μας μέσα σε 100 μέρες. Την ημέρα της άφιξής μας στην Κύπρο θα την μάθουμε μέσα στην εβδομάδα».
*Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα για την προσπάθεια των τριών νέων εδώ.
St Tropez
Άμστερνταμ
Στρασβούργο
Φλωρεντία, Ιταλία
Λυών
Έξω από το Montpellier
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου