ώρα 03:30 τα χαράματα, τελειώνουν με πλήρη αποτυχία στη Γενεύη οι τριμερείς διαπραγματεύσεις (Ελλάδας, Τουρκίας, Βρετανίας) για την κατάσταση στην Κύπρο και το Κυπριακό πρόβλημα. Μία ώρα αργότερα, τα τουρκικά αεροσκάφη βομβαρδίζουν Λευκωσία, Αμμόχωστο και άλλα σημεία της Κύπρου. Ο «Αττίλας 2» είχε ξεκινήσει…
Μετά τους πρώτους βομβαρδισμούς τα ξημερώματα της 14ης Αυγούστου, οι κάτοικοι της Αμμοχώστου έφυγαν από τα σπίτια τους για να σωθούν, αφού η πόλη ήταν απροστάτευτη με λιγοστά στρατεύματα. Φωνές και κλάματα, πανικός και συμφόρηση στους δρόμους της πανέμορφης πόλης, γυναίκες με μωρά στην αγκαλιά, ηλικιωμένοι, έτρεχαν για να σωθούν… Όλοι νόμιζαν ότι θα έφευγαν για κάποια 24ωρα και θα επέστρεφαν στα σπίτια τους, γι’ αυτό δεν πήραν μαζί τους τίποτα, ούτε ρούχα, ούτε παπούτσια, ούτε καν χρήματα. Άφησαν όλα τα υπάρχοντα τους στα σπίτια τους, αφού πίστευαν πως μετά από λίγες ημέρες θα επέστρεφαν πίσω.
Οι μέρες όμως έγιναν εβδομάδες. Οι εβδομάδες μήνες και οι μήνες χρόνια… 39 ολόκληρα χρόνια και η Αμμόχωστος είναι εκεί, εγκαταλελειμμένη όπως την άφησαν τότε, περιμένει τα παιδιά της να επιστρέψουν στους κόλπους της.
Ο χρόνος για την Αμμόχωστο σταμάτησε στις 14 Αυγούστου του 1974, όλα πάγωσαν. Η Αμμόχωστος ήταν η πιο επιτυχημένη και πλούσια πόλη εκείνη την εποχή στην Κύπρο. Η πολιτιστική και η οικονομική άνθηση της πόλης είχε αρχίσει από την ανεξαρτησία της Kύπρου, το 1960. Ο κόλπος της Aμμοχώστου υπήρξε ανέκαθεν η πύλη της Kύπρου προς τη μυστηριώδη Aνατολή. Η όμορφη αυτή πόλη όμως έμελλε να μετατραπεί σε πόλη-φάντασμα, αφού το ρολόι σταμάτησε τα ξημερώματα εκείνης της μαύρης Αυγουστιάτικης ημέρας.
Στην Αμμόχωστο οι Τούρκοι μπήκαν ύστερα από σκληρό αγώνα. Οι υπερασπιστές της πόλης, όσο μπορούσαν, αντιμετώπιζαν τους Τούρκους κάτω από τα ιστορικά τείχη της παλιάς πόλης. Η αντίσταση κράτησε σχεδόν δύο μέρες κατά τη δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής, και το πρωί της τρίτης μέρας οι Τούρκοι χρειάστηκαν αεροπορία και άρματα μάχης για να κυριεύσουν την Αμμόχωστο. Οι Αμμοχωστιανοί γίναμε τραγικά θύματα του τουρκικού Αττίλα που ανελέητα και αδιάκριτα βομβάρδισε ολόκληρη την πόλη μας ύστερα από τη φυγή μας. Έτσι πήραμε το δρόμο της πικρής προσφυγιάς. Η Αμμόχωστος με το πέρασμα 39 χρόνων κατάντησε να είναι μια έρημη, βουβή πόλη, χωρίς τους μόνιμους κατοίκους της.
Tο νήμα της ζωής της κόπηκε φαινομενικά το 1974, όμως ήταν απλά το σταμάτημα μιας ανάσας, το πάγωμα του χρόνου. H νεκρή πολιτεία είναι εκεί και καρτερεί τους νόμιμους κατοίκους της και η ζωή στην πόλη θα συνεχιστεί γιατί ποτέ δεν είναι δυνατό να γίνουν αποδεκτά τα τετελεσμένα της εισβολής και κατοχής.
Η Αμμόχωστος με τη χρυσή αμμουδιά, τα σύγχρονα ξενοδοχεία, τους αμέτρητους τουρίστες από όλο τον κόσμο, τώρα προβάλλει μπροστά μας έρημη και ακατοίκητη. Χορτάρια φυτρωμένα παντού στους σκασμένους από το χρόνο δρόμους και συρματοπλέγματα. Παντού συρματοπλέγματα και στρατιώτες να φυλάνε τα ερείπια για 39 ολόκληρα χρόνια.
Η θάλασσα με την ολόχρυση αμμουδιά προσμένει τους ανθρώπους της να βουτήξουν στα γαλάζια και καθάρια νερά της. Να γεμίσουν πάλι τα ξενοδοχεία με κόσμο και χαρούμενες φωνές. Να αρχίσει η ζωή από εκεί που σταμάτησε τότε.
Το Γ.Σ.Ε. είναι ακόμη εκεί, παρά το πέρασμα των χρόνων, παρά τα άγρια χόρτα που φύτρωσαν γύρω του, τα γέρικα θεμέλια του αντέχουν και περιμένει καρτερικά τον κόσμο να καθίσει ξανά στις κερκίδες του, τους ποδοσφαιριστές να πατήσουν ξανά το χορτάρι του και την Ανόρθωση να αγωνιστεί ξανά στη φυσική της έδρα.
Η Ανόρθωσις είναι ένα ζωντανό κομμάτι που θυμίζει την Αμμόχωστο, το μοναδικό που διασώσαμε και φέραμε μαζί μας στην προσφυγιά. Η Ανόρθωσις είναι ο φάρος της κατεχόμενης μας πόλης, που θα μας οδηγήσει μια μέρα όλους πίσω στα σπίτια μας. Η Ανόρθωσις κρατά γερά και ψηλά τη σημαία της Αμμοχώστου τόσα χρόνια στην προσφυγιά και περιμένει την στιγμή που θα την υψώσει ξανά στον ουρανό της αγαπημένης μας πόλης. Γιατί αυτοί οι τόποι είναι δικοί μας και τους θέλουμε.
Κάποια μέρα, όσα χρόνια κι αν περάσουν, θα μπορέσουμε να περπατήσουμε ξανά ελεύθεροι στην ολόχρυση αμμουδιά της Αμμοχώστου, στα σοκάκια της πόλης, θα καθίσουμε ξανά στις κερκίδες του Γ.Σ.Ε. Και όπως ο Φοίνιξ αενάως αναγεννάται, έτσι και η όμορφη μας πόλη θα αναγεννηθεί από τις στάχτες της, θα ανεγερθεί από τα συντρίμμια της.
Γιατί η Αμμόχωστος είναι ο πόθος μας, είναι η καταγωγή μας, είναι η ύπαρξη μας. Είναι εκεί και μας περιμένει να επιστρέψουμε.. και θα επιστρέψουμε.
«Χώμα που περπάτησα, γη που νοσταλγώ, χώμα που μ' ανάστησες, Αμμόχωστος».
Μετά τους πρώτους βομβαρδισμούς τα ξημερώματα της 14ης Αυγούστου, οι κάτοικοι της Αμμοχώστου έφυγαν από τα σπίτια τους για να σωθούν, αφού η πόλη ήταν απροστάτευτη με λιγοστά στρατεύματα. Φωνές και κλάματα, πανικός και συμφόρηση στους δρόμους της πανέμορφης πόλης, γυναίκες με μωρά στην αγκαλιά, ηλικιωμένοι, έτρεχαν για να σωθούν… Όλοι νόμιζαν ότι θα έφευγαν για κάποια 24ωρα και θα επέστρεφαν στα σπίτια τους, γι’ αυτό δεν πήραν μαζί τους τίποτα, ούτε ρούχα, ούτε παπούτσια, ούτε καν χρήματα. Άφησαν όλα τα υπάρχοντα τους στα σπίτια τους, αφού πίστευαν πως μετά από λίγες ημέρες θα επέστρεφαν πίσω.
Οι μέρες όμως έγιναν εβδομάδες. Οι εβδομάδες μήνες και οι μήνες χρόνια… 39 ολόκληρα χρόνια και η Αμμόχωστος είναι εκεί, εγκαταλελειμμένη όπως την άφησαν τότε, περιμένει τα παιδιά της να επιστρέψουν στους κόλπους της.
Ο χρόνος για την Αμμόχωστο σταμάτησε στις 14 Αυγούστου του 1974, όλα πάγωσαν. Η Αμμόχωστος ήταν η πιο επιτυχημένη και πλούσια πόλη εκείνη την εποχή στην Κύπρο. Η πολιτιστική και η οικονομική άνθηση της πόλης είχε αρχίσει από την ανεξαρτησία της Kύπρου, το 1960. Ο κόλπος της Aμμοχώστου υπήρξε ανέκαθεν η πύλη της Kύπρου προς τη μυστηριώδη Aνατολή. Η όμορφη αυτή πόλη όμως έμελλε να μετατραπεί σε πόλη-φάντασμα, αφού το ρολόι σταμάτησε τα ξημερώματα εκείνης της μαύρης Αυγουστιάτικης ημέρας.
Στην Αμμόχωστο οι Τούρκοι μπήκαν ύστερα από σκληρό αγώνα. Οι υπερασπιστές της πόλης, όσο μπορούσαν, αντιμετώπιζαν τους Τούρκους κάτω από τα ιστορικά τείχη της παλιάς πόλης. Η αντίσταση κράτησε σχεδόν δύο μέρες κατά τη δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής, και το πρωί της τρίτης μέρας οι Τούρκοι χρειάστηκαν αεροπορία και άρματα μάχης για να κυριεύσουν την Αμμόχωστο. Οι Αμμοχωστιανοί γίναμε τραγικά θύματα του τουρκικού Αττίλα που ανελέητα και αδιάκριτα βομβάρδισε ολόκληρη την πόλη μας ύστερα από τη φυγή μας. Έτσι πήραμε το δρόμο της πικρής προσφυγιάς. Η Αμμόχωστος με το πέρασμα 39 χρόνων κατάντησε να είναι μια έρημη, βουβή πόλη, χωρίς τους μόνιμους κατοίκους της.
Tο νήμα της ζωής της κόπηκε φαινομενικά το 1974, όμως ήταν απλά το σταμάτημα μιας ανάσας, το πάγωμα του χρόνου. H νεκρή πολιτεία είναι εκεί και καρτερεί τους νόμιμους κατοίκους της και η ζωή στην πόλη θα συνεχιστεί γιατί ποτέ δεν είναι δυνατό να γίνουν αποδεκτά τα τετελεσμένα της εισβολής και κατοχής.
Η Αμμόχωστος με τη χρυσή αμμουδιά, τα σύγχρονα ξενοδοχεία, τους αμέτρητους τουρίστες από όλο τον κόσμο, τώρα προβάλλει μπροστά μας έρημη και ακατοίκητη. Χορτάρια φυτρωμένα παντού στους σκασμένους από το χρόνο δρόμους και συρματοπλέγματα. Παντού συρματοπλέγματα και στρατιώτες να φυλάνε τα ερείπια για 39 ολόκληρα χρόνια.
Η θάλασσα με την ολόχρυση αμμουδιά προσμένει τους ανθρώπους της να βουτήξουν στα γαλάζια και καθάρια νερά της. Να γεμίσουν πάλι τα ξενοδοχεία με κόσμο και χαρούμενες φωνές. Να αρχίσει η ζωή από εκεί που σταμάτησε τότε.
Το Γ.Σ.Ε. είναι ακόμη εκεί, παρά το πέρασμα των χρόνων, παρά τα άγρια χόρτα που φύτρωσαν γύρω του, τα γέρικα θεμέλια του αντέχουν και περιμένει καρτερικά τον κόσμο να καθίσει ξανά στις κερκίδες του, τους ποδοσφαιριστές να πατήσουν ξανά το χορτάρι του και την Ανόρθωση να αγωνιστεί ξανά στη φυσική της έδρα.
Η Ανόρθωσις είναι ένα ζωντανό κομμάτι που θυμίζει την Αμμόχωστο, το μοναδικό που διασώσαμε και φέραμε μαζί μας στην προσφυγιά. Η Ανόρθωσις είναι ο φάρος της κατεχόμενης μας πόλης, που θα μας οδηγήσει μια μέρα όλους πίσω στα σπίτια μας. Η Ανόρθωσις κρατά γερά και ψηλά τη σημαία της Αμμοχώστου τόσα χρόνια στην προσφυγιά και περιμένει την στιγμή που θα την υψώσει ξανά στον ουρανό της αγαπημένης μας πόλης. Γιατί αυτοί οι τόποι είναι δικοί μας και τους θέλουμε.
Κάποια μέρα, όσα χρόνια κι αν περάσουν, θα μπορέσουμε να περπατήσουμε ξανά ελεύθεροι στην ολόχρυση αμμουδιά της Αμμοχώστου, στα σοκάκια της πόλης, θα καθίσουμε ξανά στις κερκίδες του Γ.Σ.Ε. Και όπως ο Φοίνιξ αενάως αναγεννάται, έτσι και η όμορφη μας πόλη θα αναγεννηθεί από τις στάχτες της, θα ανεγερθεί από τα συντρίμμια της.
Γιατί η Αμμόχωστος είναι ο πόθος μας, είναι η καταγωγή μας, είναι η ύπαρξη μας. Είναι εκεί και μας περιμένει να επιστρέψουμε.. και θα επιστρέψουμε.
«Χώμα που περπάτησα, γη που νοσταλγώ, χώμα που μ' ανάστησες, Αμμόχωστος».
Πηγή: http://www.24sports.com.cy
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου