Μέσα από την επιστολή, την οποία υπογράφει ένας πατέρας ενός επτάχρονου αγοριού και η οποία τιτλοφορείται «Εγώ πότε θα αυτοκτονήσω;» ο νεαρός αυτός διερωτάτε πως μπορέσαμε να φτάσουμε σε τέτοιο σημείο και ποιες λύσεις ή προοπτικές δίνουμε στα παιδιά μας τα οποία αποκαλεί «χαμένη γενιά του μνημονίου».
Διαβάστε αυτούσια την επιστολή:
«Η μία μακάβρια είδηση διαδέχεται την άλλη. Η μία αυτοκτονία ακολουθεί την άλλη. Το ένα άδοξο τέλος αποτελεί δυστυχώς τη συνέχεια του προηγούμενου και η ιστορία επαναλαμβάνεται κυρίως με την ίδια αιτία αλλά με διαφορετικούς πρωταγωνιστές σε αλλιώτικο σκηνικό. Εγώ πότε άραγε πέρνω σειρά;
Φτώχια, εξαθλίωση, αδιέξοδο και μετά το τέλος. Άδοξο δυστυχώς.
Αυτοκτονίες και αυτόχειρες στα δελτία ειδήσεων και στις ιστοσελίδες. Δύο- τρεις, ίσως και περισσότερες εβδομαδιαίως. Έπαψαν πλέον να αποτελούν και αυτές είδηση όπως κάποιοι δημοσιογράφοι την αντιλαμβάνονται. Στο τέλος δεν θα ρωτούν αν «έφυγε» κάποιος ανάμεσά μας αλλά πόσοι έφυγαν, αν είναι πέραν του ενός ή και ομαδική αυτοκτονία και με πιο τρόπο επέλεξαν να το κάνουν. Κάποια κοράκια με νύχια γαμψά, οι οποίο θέλουν να λέγονται και εκπρόσωποι του Τύπου που υπηρετούν «το λειτούργημα» θα εστιάζουν αύριο εκεί, στο τι ακριβώς δηλαδή εστί είδηση, αν δεν το κάνουν ήδη.
Περί αξιών και αγαθών ούτε λόγος πλέον. Άλλωστε σε μια κοινωνία με τη συγκεκριμένη πολιτική σκηνή αλλά και την Εκκλησία να είναι απ’ τα νύχια εως την κουρεία βουτηγμένη στη μίζα και τη λαμογιά ποιος περιμένουμε να αντιδράσει; Καταναλώνουμε αγόγγυστα ότι μας πλασάρουν και μοιραία θεωρούμε εαυτούς και μάγκες που αποτελούμε τάχα μέρος της απάθειας και της αδιαφορίας που η προσαρμοστικότητα του καπιταλιστικού συστήματος μας επέφερε. Δεν νιώθουμε ούτε τύψεις μα ούτε ενοχές πλέον. Αποκτήσαμε κοινωνική ανοσία. Δεν έχουμε καμία αίσθηση του πόνου, ούτε πίεση του μυαλού και της ψυχής μας που τα έβαλαν στη μέγγενη και τα στριμώχνουν γιατί μας έδωσαν όπιο καταναλωτισμού σαν κουφέτα που έδιναν παλιά στα ψιλικατζίδικο στα παιδάκια και γλύφουμε όλο νόημα και με στόμφο σαν χάννοι αδυνατώντας ενοχλητικά και θορυβωδώς να αντιληφθούμε ότι το κεφάλαιο δεν έχει ούτε χρώμα, καταγωγή ή θρησκεία αλλά είναι παντού το ίδιο. Ακριβώς μάλιστα, εντός εκτός και κυρίως επί τα’ αυτά.
Κοιτώντας τον επτά χρονών γιό μου, νιώθω τύψεις, νιώθω ενοχές που έμεινα στον καναπέ και κάνω τον ειδικό στην μάνα του και δεν βγήκα στις στράτες, που δεν ένωσα τη συνείδησή μου με τις χιλιάδες άλλες των συνειδήσεων που θα καθορίσουν το μέλλον του. Απαντώντας μηχανικά πλέον στις καυτές του ερωτήσεις για την οικονομική μας κατάσταση αναπολώ τις στιγμές που τα αγαθά ήταν δεδομένα σε κάποιο βαθμό. Υλικά ακόμη και άυλα, ενίοτε και κοινωνικά. Αγαθά σε ένα κράτος που απαθώς μετεξελίχθηκε σε «κράτος ωχαδελφισμού» που οι σημερινοί 50αρηδες (και βάλε) δημιούργησαν και εμείς οι 40ρηδες και κάτω ωσάν ναρκωμένα μαλακισμένα άβουλα ανθρωπάκια αποδεχτήκαμε αφού κάπου μας εξυπηρετούσε γάντι.
Μιλώντας για αγαθά νοστάλγησα τις στιγμές που είχαμε το γάλα σε αφθονία, το ψωμί πάντα ζεστό στο τραπέζι μας. Τότε που με μια δράκα κέρματα γέμιζες ένα σακούλι τρόφιμα. Νοερά ανατρέχω στην εποχή που είχαμε «την πολυτέλεια» να απορρίπτουμε δουλείες επιλέγοντας την καλύτερη. Τώρα είναι πλέον για τους λίγους και τους εκλεκτούς ακόμη και αυτές. Τότε που η απόκτηση μιας στέγης δεν φάνταζε όνειρο απατηλό για τα νεαρά ζευγάρια. Τώρα πια όλα αυτά κατατάσσονται για πολλούς ανάμεσά μας, εξαφανισθείσες πάλαι ποτέ πολυτέλειες που επιτρέπαμε στους εαυτούς μας. «Το πολλούς ανάμεσά μας» προσλαμβάνει ωστόσο διαστάσεις, ανησυχητικές, μέρα με την ημέρα.
Ο αδόκητος θάνατος του 18χρονου που πήδηξε από το τρόλλευ στην Ελλάδα αποτελεί ακόμη μια αφορμή για να ασχοληθούμε ως κοινωνία με την κατάντια μας, την οποία μπορεί να μας επέβαλαν άλλοι αλλά εμείς ως οικειοθελώς άθλιοι την αποδεχτήκαμε και προσπαθούμε κιόλας να τη δικαιολογήσουμε.
Οι στιγμές που σήμερα η Ελλάδα ζει και οι εικόνες που «η χαμένη γενιά του μνημονίου» αντικρίζει θα έρθουν σιγά σιγά και στην Κύπρο όπως άλλωστε κατηφόρισαν τόσες και τόσες κακές συνήθειες..
Τέτοια και χειρότερα θα ακούμε καθημερινά αν δεν αντιληφθούμε ότι το μέλλον μας, κυρίως των νέων, δεν έχει καμία κοινή πορεία και δεν συγκλίνει πουθενά με καμία μνημονιακή πορεία η οποία μαθηματικά μας οδηγεί στην ύφεση την ανεργία και το φλερτ με το όριο της προσωπικής, οικογενειακής και κύρια της κοινωνικής μας φτώχιας.
Ένας πατέρας υποψήφιος άνεργος
Διαβάστε αυτούσια την επιστολή:
«Η μία μακάβρια είδηση διαδέχεται την άλλη. Η μία αυτοκτονία ακολουθεί την άλλη. Το ένα άδοξο τέλος αποτελεί δυστυχώς τη συνέχεια του προηγούμενου και η ιστορία επαναλαμβάνεται κυρίως με την ίδια αιτία αλλά με διαφορετικούς πρωταγωνιστές σε αλλιώτικο σκηνικό. Εγώ πότε άραγε πέρνω σειρά;
Φτώχια, εξαθλίωση, αδιέξοδο και μετά το τέλος. Άδοξο δυστυχώς.
Αυτοκτονίες και αυτόχειρες στα δελτία ειδήσεων και στις ιστοσελίδες. Δύο- τρεις, ίσως και περισσότερες εβδομαδιαίως. Έπαψαν πλέον να αποτελούν και αυτές είδηση όπως κάποιοι δημοσιογράφοι την αντιλαμβάνονται. Στο τέλος δεν θα ρωτούν αν «έφυγε» κάποιος ανάμεσά μας αλλά πόσοι έφυγαν, αν είναι πέραν του ενός ή και ομαδική αυτοκτονία και με πιο τρόπο επέλεξαν να το κάνουν. Κάποια κοράκια με νύχια γαμψά, οι οποίο θέλουν να λέγονται και εκπρόσωποι του Τύπου που υπηρετούν «το λειτούργημα» θα εστιάζουν αύριο εκεί, στο τι ακριβώς δηλαδή εστί είδηση, αν δεν το κάνουν ήδη.
Περί αξιών και αγαθών ούτε λόγος πλέον. Άλλωστε σε μια κοινωνία με τη συγκεκριμένη πολιτική σκηνή αλλά και την Εκκλησία να είναι απ’ τα νύχια εως την κουρεία βουτηγμένη στη μίζα και τη λαμογιά ποιος περιμένουμε να αντιδράσει; Καταναλώνουμε αγόγγυστα ότι μας πλασάρουν και μοιραία θεωρούμε εαυτούς και μάγκες που αποτελούμε τάχα μέρος της απάθειας και της αδιαφορίας που η προσαρμοστικότητα του καπιταλιστικού συστήματος μας επέφερε. Δεν νιώθουμε ούτε τύψεις μα ούτε ενοχές πλέον. Αποκτήσαμε κοινωνική ανοσία. Δεν έχουμε καμία αίσθηση του πόνου, ούτε πίεση του μυαλού και της ψυχής μας που τα έβαλαν στη μέγγενη και τα στριμώχνουν γιατί μας έδωσαν όπιο καταναλωτισμού σαν κουφέτα που έδιναν παλιά στα ψιλικατζίδικο στα παιδάκια και γλύφουμε όλο νόημα και με στόμφο σαν χάννοι αδυνατώντας ενοχλητικά και θορυβωδώς να αντιληφθούμε ότι το κεφάλαιο δεν έχει ούτε χρώμα, καταγωγή ή θρησκεία αλλά είναι παντού το ίδιο. Ακριβώς μάλιστα, εντός εκτός και κυρίως επί τα’ αυτά.
Κοιτώντας τον επτά χρονών γιό μου, νιώθω τύψεις, νιώθω ενοχές που έμεινα στον καναπέ και κάνω τον ειδικό στην μάνα του και δεν βγήκα στις στράτες, που δεν ένωσα τη συνείδησή μου με τις χιλιάδες άλλες των συνειδήσεων που θα καθορίσουν το μέλλον του. Απαντώντας μηχανικά πλέον στις καυτές του ερωτήσεις για την οικονομική μας κατάσταση αναπολώ τις στιγμές που τα αγαθά ήταν δεδομένα σε κάποιο βαθμό. Υλικά ακόμη και άυλα, ενίοτε και κοινωνικά. Αγαθά σε ένα κράτος που απαθώς μετεξελίχθηκε σε «κράτος ωχαδελφισμού» που οι σημερινοί 50αρηδες (και βάλε) δημιούργησαν και εμείς οι 40ρηδες και κάτω ωσάν ναρκωμένα μαλακισμένα άβουλα ανθρωπάκια αποδεχτήκαμε αφού κάπου μας εξυπηρετούσε γάντι.
Μιλώντας για αγαθά νοστάλγησα τις στιγμές που είχαμε το γάλα σε αφθονία, το ψωμί πάντα ζεστό στο τραπέζι μας. Τότε που με μια δράκα κέρματα γέμιζες ένα σακούλι τρόφιμα. Νοερά ανατρέχω στην εποχή που είχαμε «την πολυτέλεια» να απορρίπτουμε δουλείες επιλέγοντας την καλύτερη. Τώρα είναι πλέον για τους λίγους και τους εκλεκτούς ακόμη και αυτές. Τότε που η απόκτηση μιας στέγης δεν φάνταζε όνειρο απατηλό για τα νεαρά ζευγάρια. Τώρα πια όλα αυτά κατατάσσονται για πολλούς ανάμεσά μας, εξαφανισθείσες πάλαι ποτέ πολυτέλειες που επιτρέπαμε στους εαυτούς μας. «Το πολλούς ανάμεσά μας» προσλαμβάνει ωστόσο διαστάσεις, ανησυχητικές, μέρα με την ημέρα.
Ο αδόκητος θάνατος του 18χρονου που πήδηξε από το τρόλλευ στην Ελλάδα αποτελεί ακόμη μια αφορμή για να ασχοληθούμε ως κοινωνία με την κατάντια μας, την οποία μπορεί να μας επέβαλαν άλλοι αλλά εμείς ως οικειοθελώς άθλιοι την αποδεχτήκαμε και προσπαθούμε κιόλας να τη δικαιολογήσουμε.
Οι στιγμές που σήμερα η Ελλάδα ζει και οι εικόνες που «η χαμένη γενιά του μνημονίου» αντικρίζει θα έρθουν σιγά σιγά και στην Κύπρο όπως άλλωστε κατηφόρισαν τόσες και τόσες κακές συνήθειες..
Τέτοια και χειρότερα θα ακούμε καθημερινά αν δεν αντιληφθούμε ότι το μέλλον μας, κυρίως των νέων, δεν έχει καμία κοινή πορεία και δεν συγκλίνει πουθενά με καμία μνημονιακή πορεία η οποία μαθηματικά μας οδηγεί στην ύφεση την ανεργία και το φλερτ με το όριο της προσωπικής, οικογενειακής και κύρια της κοινωνικής μας φτώχιας.
Ένας πατέρας υποψήφιος άνεργος
Πηγή: http://www.newsit.com.cy
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου