Οι γυναίκες στη χώρα μου, φέρνουν στον κόσμο τα παιδιά τους με καισαρική τομή, γιατί φοβούνται τον πόνο, οι γυναίκες στην Αιθιοπία αναγκάζονται σε κλειτοριδεκτομή και αφαίρεση όλου του εξωτερικού των γεννητικών οργάνων για να αποφύγουν τον κοινωνικό αποκλεισμό, οι γυναίκες στην χώρα μου εργάζονται ισότιμα με τους άντρες και το περηφανεύονται, οι γυναίκες στην Αιθιοπία κάθε που ξημερώνει περπατάνε χιλιόμετρα για να σκάψουν στον ξεροπόταμο και να γεμίσουν ένα μπιτόνι νερό, το οποίο θα κουβαλήσουν αργότερα πίσω φορτωμένο πάνω στο κεφάλι τους και χαμογελούν σιγοτραγουδώντας κιόλας…
Η μάνα στην Αιθιοπία κρατά ένα σχοινί και το δένει όσο σφιχτά μπορεί στη μέση της για να κόψει το αίσθημα της πείνας και όταν της δοθεί τροφή πεθαίνει από εσωτερική αιμορραγία γιατί τα σωθικά της έχουν πια καταστραφεί…Αυτή την καταστροφή είναι που η action aid κατάφερε στα δεκαπέντε χρόνια που λειτουργεί να μετατρέψει σε ελπίδα και από ελπίδα σε ζωή. Κάνοντας ταξίδια εθελοντών στις χώρες του τρίτου κόσμου και τομές στην ζωή των ανθρώπων αυτών ώστε να έχουν καθαρό νερό, τροφή, στοιχειώδη ιατροφαρμακευτική κάλυψη και τα παιδιά να ξέρουν ότι μπορούν να ελπίζουν σε ένα αύριο και όχι να πεθαίνουν ένα κάθε 20 δευτερόλεπτα, όπως λεν τα στατιστικά στοιχεία…
Σε ένα τέτοιο ταξίδι με την action aid συμμετείχαν και τρεις συνάδελφοι. Η φωτογράφος του ΚΥΠΕ, Κάτια Χριστοδούλου, η δημοσιογράφος του Ραδιοφωνικού Ιδρύματος Κύπρου (ΡΙΚ) Κατερίνα Χαραλάμπους και ο κινηματογραφιστής του ΡΙΚ Πανίκος Αγγελίδης, εθελοντές με άλλους, μερικοί από τους οποίους μοιράστηκαν με το κοινό της Λευκωσίας τις εμπειρίες από το ταξίδι τους στην Αζερνέτ της Αιθιοπίας το Νοέμβριο του 2012.
Ο Γενικός Διευθυντής της action aid Ελλάδας Γεράσιμος Κουβαράς είπε ότι τα 15 χρόνια της οργάνωσης γιορτάζονται στην Κύπρο για το συμβολικό λόγο ότι η πρώτη ανάδοχος το 1998 από όλη την Ελλάδα και την Κύπρο ήταν Κύπρια, η Ανδρούλα Γεωργίου, η οποία συμμετείχε και στην πρώτη κοινότητα της Αζερνέτ όπου ταξίδεψε για πρώτη φορά η action aid Ελλάδας.
Σημείωσε το γεγονός ότι από το 2010 μέχρι σήμερα έχουν τριπλασιαστεί οι ανάδοχοι παιδιών και από 500 έχουν γίνει 1500 και αυτό δείχνει πόσο σπουδαίοι είναι οι Κύπριοι, οι οποίοι βρίσκονται σε πολύ ψηλή θέση ανάμεσα στους λαούς που εθελοντικά προσφέρουν σε αντίθεση με την Ελλάδα που είναι σχεδόν στις τελευταίες θέσεις, όπου έγιναν ανάλογες μετρήσεις.
O κ. Κουβαράς ευχαρίστησε τη δημοσιογράφο Κατερίνα Χαραλάμπους και τον κινηματογραφιστή Πανίκο Αγγελίδη για το ντοκιμαντέρ «Αιθιοπία : Ένας παράλληλος κόσμος», το οποίο προβλήθηκε από την τηλεόραση του ΡΙΚ και έφερε στην action aid πολλούς ακόμη ανάδοχους παιδιών, καθότι ευαισθητοποίησε κυρίως νέους ανθρώπους. Ευχαρίστησε και τη φωτογράφο Κάτια Χριστοδούλου για τα όσα μοναδικά κατέγραψε με τον φακό της φωτογραφικής Τέχνης.
Συγκλονιστική ήταν η εμπειρία η οποία μοιράστηκε η εθελόντρια και ανάδοχος παιδιού, η εξ Ελλάδος Άνση Λάφη η οποία περιέγραψε την δεινή θέση της γυναίκας στις υποανάπτυκτες χώρες της Αφρικής αρχίζοντας την αφήγησή της από μια «γιορτή», όπως συνηθίζεται να αποκαλείται, του περάσματος ενός κοριτσιού από την παιδική στην ενήλικη ζωή.
Στην ουσία η ενηλικίωση μιας γυναίκας αρχίζει με την αυταπάρνηση της ίδιας της γυναικείας της φύσης αφού υποβάλλεται, όπως είπε η κ. Λάφη, σε κλειτοριδεκτομή, με τη χρήση λεπίδας χωρίς κανένα αναισθητικό, χωρίς ίχνος απολύμανσης και σε ηλικία που κάποτε δεν ξεπερνά τα πέντε χρόνια, με μεγάλες πιθανότητες να χάσουν και αυτή ακόμη την ζωή τους.
Η κ. Λάφη είπε ότι εκτός από τον αφόρητο σωματικό πόνο που συνεπάγεται αυτή η τελετή είναι αιτία μολύνσεων που οδηγούν στον θάνατο, είναι αιτία αφόρητων πόνων στη συνέχεια σε όλες τις φυσιολογικές λειτουργίες μιας γυναίκας και ειδικά στον τοκετό, αφού η ελαστικότητα του κόλπου έχει χαθεί, με αποτέλεσμα «κυριολεκτικά να σχίζεται στα δυο, κάποιες φορές να παραλύει μέρος του σώματός τους» και να τους δημιουργούνται σοβαρά προβλήματα.
Αναφέρθηκε, τέλος, στα προβλήματα που η επιτρεπτή πολυγαμία επιφέρει. Μια γυναίκα μπορεί να αφεθεί μόνη της με αρκετά παιδιά και ο σύζυγός της να κάνει άλλη οικογένεια με νεότερη σύζυγο, ενώ σε κάποιες άλλες χώρες δεν έχουν ούτε το δικαίωμα της ιδιοκτησίας μιας καλύβας, ενός χωραφιού και είναι κυριολεκτικά με ένα τσούρμο παιδιά έρμαιο των φυσικών και άλλων κινδύνων στα έγκατα της Αφρικής…
Ο κ. Συρμόπουλος μας περιγράφει την αγωνία που ένιωθε γιατί η φωτογραφία του ανάδοχου παιδιού που κρατούσε θα έπαιρνε σάρκα και οστά και θα έβλεπε επιτέλους το παιδί που του έχει γράψει, που του έχει στείλει δώρα αλλά που δεν είδε ποτέ να κάθεται δίπλα του.
Και το παιδί ήρθε τρεχάτο από το σχολείο του και, όπως είπε ο κ. Συρμόπουλος, η κόρη του ήταν που έσπασε τον πάγο η οποία αμέσως αγκάλιασε «την αδελφή της» στο στενό εκείνο μονοπάτι με τις καλύβες στην Γκάνα…
Ο κ. Συρμόπουλος δήλωσε εντυπωσιασμένος από την καλή χρήση της αγγλικής γλώσσας που χρησιμοποιούσε ο πατέρας, ο οποίος μάλιστα του είπε ότι καλώς έφερε στον γιο του γραφική ύλη διότι είναι με το σχολείο και την εκπαίδευση που θα γίνουν τα παιδιά μας δυνατά και να πιέσουν τις κυβερνήσεις να πάρουμε και κάτι και όχι μόνο να δίνουμε…
Μαζί με την κόρη του ο κ. Συρμόπουλος πήγε και στο σχολείο όπου τα παιδιά τους επιφύλασσαν μια ευχάριστη έκπληξη. Γνωρίζοντας πως η κόρη του είχε γενέθλια της τραγούδησαν το γνωστό σε όλους τραγούδι στα αγγλικά, στα σουαχίλι και στην τοπική διάλεκτο «έουε» προκαλώντας τους μεγάλη συγκίνηση την οποία ακόμα κουβαλούν, μαζί με τα φωτεινά μάτια και το ζεστό χαμόγελο του παιδιού που τρεχάτο πάλι χάθηκε σε εκείνο το βρώμικο στενό της Γκάνα…
Παίρνοντας το λόγο ο Μαρίνος Χατζηβασιλείου είπε ότι το ταξίδι στην Αιθιοπία ήταν σταθμός και ακόμη αναρωτιέται «πώς γίνεται να πάω σε μια από τις φτωχότερες περιοχές του πλανήτη και όμως να νιώθω γεμάτος και συγκινημένος κάθε φορά που το θυμάμαι».
Ο κ. Χατζηβασιλείου είπε ότι αυτό είναι το μεγαλείο του εθελοντισμού που γεμίζει την ψυχή και αρχίζει να ξετυλίγει τις δικές του εμπειρίες από το ταξίδι του Νοέμβρη στην Αιθιοπία.
Ανέφερε ένα περιστατικό το οποίο θα μείνει ανεξίτηλα χαραγμένο στην μνήμη του. Εκεί που έσκαβε με τον κασμά για την συνέχιση του έργου υδροδότησης της Αζερνέτ, δυο σκελετωμένα μελαψά χεράκια προσπάθησαν να του πάρουν τον κασμά από το χέρι. Εκείνος αρνήθηκε. Το παιδί επέμενε και άρχισε ένα παιγνίδι μιμήσεων των κινήσεών του από το παιδί, το παιδί με τα μάτια γεμάτα πόνο αλλά μια αξιοπρέπεια ζωγραφισμένη.
Το παιδί το έψαχνε ο Μαρίνος Χατζηβασιλείου τις επόμενες δύο μέρες αλλά μάταια. Η διερμηνέας του είπε πως ίσως είναι από άλλη κοινότητα και πιθανόν να μην το ξαναδεί ποτέ. Το είδε όμως…Ήρθε την τελευταία μέρα και αποχαιρέτησε το φίλο του στην πόρτα του λεωφορείου, χειροκροτώντας, γελώντας και ευχαριστώντας…
Η φωτογράφος Κάτια Χριστοδούλου ευχαρίστησε την action aid για το ταξίδι που της χάρισε στην Αιθιοπία που ήταν ένα ταξίδι στο οποίο όπως είπε, «δεν συνάντησα μόνο τη φτώχεια και την επιβλητική ομορφιά που διέκρινε κανείς μέσα στη δυστυχία ήταν και η κινητοποίηση όλων των φίλων της action aid, των οποίων η ευαισθητοποίηση και συνειδητοποίηση ήταν συνειδητή».
Πρόσθεσε ότι οι άνθρωποι της action aid πρόσφεραν όλα αυτά την ώρα που η οικονομική κρίση μαστίζει την Ελλάδα, τώρα και την Κύπρο, αλλά ήταν όλοι τους εκεί στην Αιθιοπία προσφέροντας με αστείρευτο κέφι, ζωντάνια και αγάπη που έδενε τόσο όμορφα με την απλότητα και την καλοσύνη των ανθρώπων της κοινότητας του Αζερνέτ.
Η κ. Χριστοδούλου είπε ότι κάποιο την ρωτούν «τι προσπαθεί να πετύχει μέσα από τις εικόνες της» και η απάντηση που δίνει είναι ότι «για μένα η φωτογραφία λειτουργεί σαν βάλσαμο και με κάνει να αισιοδοξώ στην σκέψη ότι μπορώ να βάλω και εγώ ένα λιθαράκι για να γίνει αυτός ο κόσμος καλύτερος».
Έκλεισε το χαιρετισμό της δανειζόμενη μια φράση του ηγέτη της Νότιας Αφρικής Νέλσον Μαντέλα, ο οποίος είπε ότι «η φτώχεια μπορεί να ξεπεραστεί και να εξαλειφθεί από τις πράξεις των ανθρώπων».
Η δημοσιογράφος Κατερίνα Χαραλάμπους μας μίλησε για το πώς και πόσο άλλαξε την ζωή της αυτό το ταξίδι στην Αιθιοπία εκεί στην «απόλυτη φτώχεια». Είπε ότι κουβαλά τις μυρωδιές και την σκόνη της Αζερνέτ, καθώς και το κάθε μελαψό χεράκι που την άγγιξε.
«Εκεί πονούν, υποφέρουν αλλά δεν είναι δυστυχισμένοι και δεν είναι κάτι που μπορώ να σας εξηγήσω», είπε η κ. Χαραλάμπους.
Ανέφερε ότι υπήρξαν πολλές δυσκολίες με την άφιξή τους εκεί αλλά η απλοχεριά και το χαμόγελο των ανθρώπων της Αζερνέτ και ειδικά των παιδιών τους έδινε δύναμη και κουράγιο και ήταν αυτό το όχημα για να κρύψουν και τα αισθήματα σοκ που τους προκαλούσαν οι διάφορες καταστάσεις με τις οποίες έρχονταν αντιμέτωποι.
Επιστρέφοντας ωστόσο από το ταξίδι η ίδια εξέφρασε τα συναισθήματα της και αυτά ήταν «σοκ, θλίψη και οργή, γιατί αυτά να συμβαίνουν εκεί ; Γιατί να μην έχουν αυτά τα παιδιά παπούτσια, νερό, παιδιά, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, δεν είναι παιδιά;».
Η Κατερίνα Χαραλάμπους είπε ότι προσπάθησε να μεταφέρει όλα όσα εκείνη έζησε μέσα από το «ταξίδι ζωής» στο ντοκιμαντέρ της «Αιθιοπία. Ένας παράλληλος κόσμος»,σε σκηνοθεσία Αλεξίας Μουταφίδου, η προβολή του οποίου έκλεισε και την εκδήλωση.
Source : www.newsi.com.cy
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου