Το σκηνικό τρόμου, το οποίο είχε στηθεί μπροστά στην εστία του Φεγκρούς στο πρώτο 20λεπτο του αγώνα στο «Αντώνης Παπαδόπουλος» και οι περισσότεροι ανέμεναν να επαναληφθεί σε υπερθετικό βαθμό και στην Αγία Πετρούπολή, δεν στήθηκε ποτέ.
Απέναντι σε μια καλά οργανωμένη και με μπόλικη διάθεση για τρέξιμο κι αλληλοκάλυψη ΑΕΛ η Ζενίτ έδειχνε ανήμπορη να βγάλει (όχι καλή ευκαιρία, αλλά ούτε) συνδυασμό της προκοπής. Ουδόλως τυχαία η καλύτερη στιγμή της ως το 26’ προήλθε από μια στημένη μπάλα, στην οποία ολιγώρησε η άμυνα της κυπριακής ομάδας.
Η τελευταία αποδιοργανώθηκε για λίγα λεπτά μετά την απερίσκεπτη αποβολή του Ντανιελζίνιο, σύντομα όμως ανασυντάχθηκε και πήγε στην ανάπαυλα με το 0-0. Στην επανάληψη όλα ήταν εις βάρος της ομάδας του Ιβάιλο Πέτεφ. Το αριθμητικό μειονέκτημα αύξανε γεωμετρικά την κούραση (και μείωνε αντίστοιχα το καθαρό μυαλό), ο Πέτεφ έχοντας προχωρήσει σε αναγκαστική αλλαγή από το 18’ (Μπαρσέλος αντί Ζεζίνιο), θυσίασε και τη δεύτερη κίνησή του στο βωμό της αμυντικής θωράκισης (Ελευθερίου αντί Σαρδινέρο) αμέσως μετά το 1-0 των Ρώσων και, μολονότι το παιχνίδι «μύριζε» παράταση, τα χέρια του ήταν δεμένα αναφορικά με τις κινήσεις που του απέμεναν για να αλλάξει τη ροή της αναμέτρησης.
Το κερασάκι στην τούρτα, φυσικά, ήταν το 2-0 της Ζενίτ μόλις τρία λεπτά μετά την είσοδο και του Ταγκμπατζούμι. Ότι η ΑΕΛ ως εκείνο το σημείο κατάφερνε -κόντρα σε θεούς και δαίμονες- να είναι ζωντανή, μετατρέπει σε εύλογη την υπόθεση ότι χωρίς τις αναποδιές των Ζεζίνιο και Ντανιελζίνιο η πρόκριση όχι απλώς δεν θα ισοδυναμούσε με θαύμα, αλλά θα ήταν ένα απόλυτα ρεαλιστικό σενάριο βάσει της εικόνας των δύο ομάδων. Ατυχώς και η ΑΕΛ και το κυπριακό ποδόσφαιρο είναι υποχρεωμένοι να πορευτούν στη συνέχεια με αυτό το βασανιστικό «τι θα γινόταν, εάν…;»
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου