Όλα όσα θέλαμε να ζήσουμε και δεν προλάβαμε, παραμένουν ανεκπλήρωτες οδυνηρές επιθυμίες. Όλοι καλούμαστε να βαδίσουμε σε κάποια/ες φάση/σεις της ζωής μας στην διαδικασία του πένθους, πάντοτε ανάλογα με τα γεγονότα που πλαισιώνουν τον κάθε ένα από μας...
Η γέννηση δημιουργεί προσδοκίες για το μέλλον, ελπίδες για κάτι καλύτερο, χαρά για την “μετάβαση” στην επόμενη γενιά, στον επόμενο μας ρόλο ... Τι σημαίνει όμως χάνω το παιδί, τον γονιό, το σπίτι μου; Τι σημαίνει χάνω την δουλεία μου και τι σημαίνει κλονίζονται τα όνειρα μου; Χρειάζεται να σταματήσω τις σπουδές μου… χάνω τον/τους φίλους μου; Τι σημαίνει… μνημόνιο; Τι άραγε να σημαίνει δεν μπορώ να στηρίξω την οικογένεια μου, χωρίζω, χάνω την αξιοπρέπεια μου, χάνω όλα όσα δούλεψα και αποταμίευσα για τη ζωή μου, για τα παιδιά μου, για το αύριο;
Υπαρξιακά, ανεξάρτητα από το είδος του χαμού, το οτιδήποτε αφορά χαμό, αντιπροσωπεύει θάνατο και βιώνεται με θρήνο. Ο θάνατος είναι μία από τις πιο δύσκολες πολυδιάστατες, πολύπλοκες πραγματικότητες που έχουμε να αντιμετωπίσουμε και δυστυχώς είναι αναπόφευκτο ότι κάποια στιγμή θα βρεθούμε σ’ αυτή τη δύσκολη θέση. Δεν υπάρχει μαγικό ραβδί να απαλύνει τον πόνο.
Ακόμη μια γέννηση- τα Χριστούγεννα- πέρασαν… Τώρα έρχεται το Πάσχα. Ο θρήνος της σταύρωσης και η ανακουφιστική χαρά της ανάστασης. Η αρχή και το τέλος αλλά και η κρυφή ελπίδα για μια καλύτερη ήρεμη μεταθανάτια ζωή, ξαναγεννιέται. Λέμε όλοι, οι γιορτές είναι στιγμές ανάσας από μια καθημερινότητα βαρετή και δύσκολη. Αναμένουμε αυτές τις στιγμές ευτυχίας με ανυπομονησία, προσδοκώντας ότι θα βρεθούμε να γιορτάσουμε (ο κάθε ένας μας με τον δικό του τρόπο μέσα από την οικογένεια, τα αγαπημένα μας πρόσωπα κλπ), είτε την γέννηση του χριστού, είτε την ανάσταση του, είτε κάποια γενέθλια, μια επέτειο, μια σύνταξη ή/και μια αποφοίτηση … αλλά!
Αυτό που όλοι ξεχνάμε είναι ότι, αυτές οι «γιορτινές στιγμές» κρύβουν και τα πιο ευαίσθητα συναισθήματα. Πώς θα είναι το Πασχαλιάτικο τραπέζι με την άδεια καρέκλα που κάποτε γέμιζε με την παρουσία, το χαμόγελο και τη φωνή του/της, το αγαπημένο μας άτομο ή πως θα είναι το τραπέζι χωρίς αυγά και φαγητό ή τον φοιτητή, που αναγκάστηκε να διακόψει τις σπουδές του λόγω κουρεμένων οικονομικών πόρων; Πάσχα χωρίς τη σύζυγο και τα παιδιά, αφού ο γάμος τσακίστηκε λόγω των οικονομικών δυσκολιών; Πώς θα είναι αυτές οι γιορτές που μας έρχονται χωρίς τη βεβαιότητα του μισθού; Θα είναι οι γιορτές αυτές χωρίς το σπίτι, τη στέγη, που δουλέψαμε και ιδρώσαμε για να προσφέρουμε στα παιδιά μας;
Η αρχή, όπως και το τέλος είτε φυσικό, είτε αιφνίδιο, είτε συμβολικό (όπως ο θάνατος των προσδοκιών μας), δημιουργούν μια γκάμα ανάμεικτων συναισθημάτων. Ο θάνατος και η διαδικασία του πένθους, δεν είναι εύκολο θέμα. Ιδιαίτερα το ψυχολογικό κόστος του κάθε θανάτου. Ο κάθε θρήνος είναι διαφορετικός, η διαδικασία απρόσμενη ή σταδιακή, με σημάδια που θα στιγματίσουν τον κάθε έναν από μας, ναι μεν διαφορετικά, αλλά όλους παντοτινά. Όπως και να ’χει, αυτό που φοβόμαστε περισσότερο, πονάει, κατακρεουργεί το είναι μας και το αύριο μας. Μια καταναγκαστική αλλαγή που εμείς δεν επιλέγουμε.
Το πένθος είναι μια προσωπική υπόθεση και σίγουρα ο τρόπος βίωσης του πένθους διαφέρει από άτομο σε άτομο, από περίσταση σε περίσταση, σε διαφορετικά χρονικά πλαίσια και πάντοτε με διαφορετική ένταση.
Σοκ – άρνηση! Επειδή βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια σκληρή πραγματικότητα, προστατευόμαστε από την συναισθηματική καταρράκωση με τη απόρριψη της πραγματικότητας ως μη αληθινή.
Ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι κατασκευασμένος να προσπαθεί να καταλάβει τι συμβαίνει, και αρχίζει ψάχνει δεσμούς μεταξύ αίτιου-αιτιατού. Ο πόνος μετατρέπεται σε θυμό και επιθετικότητα! Στο πιθανό μεταβατικό στάδιο μεταξύ του σοκ και της αποδοχής του θανάτου, κάποιοι από εμάς στρέφουμε την προσοχή μας στο γεγονός. Κατά συνέπεια αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε, το τι μας συμβαίνει σε όλο του το μεγαλείο! Αντιλαμβανόμαστε ότι δεν έχει ιδιαίτερο νόημα να ψάχνουμε για το ποίος ευθύνεται και έτσι ματαιωνόμαστε και βουτάμε στην κατάθλιψη!
Εφόσον ξεσπάσαμε συναισθηματικά και έχουμε συνειδητοποιήσει την μη ανατρέψιμη σκληρή πραγματικότητα, νιώθουμε αδύναμοι, αβοήθητοι, χαμένοι και αβέβαιοι. Η κατατονία, η απόσυρση, η αποστασιοποίηση από τον κόσμο όλο γίνεται ο τρόπος ζωής μας. Καλούμαστε να βρούμε το παράθυρο με το νέο σκοπό της ζωής μας ο οποίος θα καταλήξει στην αποδοχή. Αποδοχή, μη ξεχνώντας και θρηνώντας! Ο πόνος και οι αναμνήσεις θα είναι κτήμα μας! Δυνατότεροι όμως θα μαθαίνουμε να ζούμε και να συνεχίζουμε.
…Λύτρωση; Σχετικό(!)
Η αλήθεια είναι όμως ότι χρειαζόμαστε αντί να θρηνήσουμε να βρούμε τρόπους να τιμήσουμε τα όσα και τον όποιο υπήρξε στην ζωή μας. Γιατί το σήμερα μας, το ποίοι είμαστε, βασίζετε σε ότι ήμασταν μέχρι στιγμής. Ότι είχαμε και δεν είχαμε μέχρι στιγμής και πάνω από όλα αυτό που προσφέραμε και μας πρόσφεραν τα αγαπημένα μας άτομα. Στο σήμερα, αυτά τα πρόσωπα, υπάρχουν αγαπημένα και ζεστά στο κέντρο της ψυχής μας και δεν θα χαθούν ποτέ!
Χριστίνα Φ. Σορόκου
Εγγεγραμμένη Συμβουλευτική Ψυχολόγος & Ανθρωποκεντρική Ψυχοθεραπεύτρια
Center of Psychotherapy & Psychometrics, Τηλ. 22458750
Φωτίου 3, Ρίβερ Κωρτ, Μπλοκ Γ, Αρ. 16, 1095 Λευκωσία
http://www.facebook.com/CenterOfPsychotherapyAndPsychometrics
 |
| http://www.facebook.com/CenterOfPsychotherapyAndPsychometrics?fref=ts |
Η γέννηση δημιουργεί προσδοκίες για το μέλλον, ελπίδες για κάτι καλύτερο, χαρά για την “μετάβαση” στην επόμενη γενιά, στον επόμενο μας ρόλο ... Τι σημαίνει όμως χάνω το παιδί, τον γονιό, το σπίτι μου; Τι σημαίνει χάνω την δουλεία μου και τι σημαίνει κλονίζονται τα όνειρα μου; Χρειάζεται να σταματήσω τις σπουδές μου… χάνω τον/τους φίλους μου; Τι σημαίνει… μνημόνιο; Τι άραγε να σημαίνει δεν μπορώ να στηρίξω την οικογένεια μου, χωρίζω, χάνω την αξιοπρέπεια μου, χάνω όλα όσα δούλεψα και αποταμίευσα για τη ζωή μου, για τα παιδιά μου, για το αύριο;
Υπαρξιακά, ανεξάρτητα από το είδος του χαμού, το οτιδήποτε αφορά χαμό, αντιπροσωπεύει θάνατο και βιώνεται με θρήνο. Ο θάνατος είναι μία από τις πιο δύσκολες πολυδιάστατες, πολύπλοκες πραγματικότητες που έχουμε να αντιμετωπίσουμε και δυστυχώς είναι αναπόφευκτο ότι κάποια στιγμή θα βρεθούμε σ’ αυτή τη δύσκολη θέση. Δεν υπάρχει μαγικό ραβδί να απαλύνει τον πόνο.
Ακόμη μια γέννηση- τα Χριστούγεννα- πέρασαν… Τώρα έρχεται το Πάσχα. Ο θρήνος της σταύρωσης και η ανακουφιστική χαρά της ανάστασης. Η αρχή και το τέλος αλλά και η κρυφή ελπίδα για μια καλύτερη ήρεμη μεταθανάτια ζωή, ξαναγεννιέται. Λέμε όλοι, οι γιορτές είναι στιγμές ανάσας από μια καθημερινότητα βαρετή και δύσκολη. Αναμένουμε αυτές τις στιγμές ευτυχίας με ανυπομονησία, προσδοκώντας ότι θα βρεθούμε να γιορτάσουμε (ο κάθε ένας μας με τον δικό του τρόπο μέσα από την οικογένεια, τα αγαπημένα μας πρόσωπα κλπ), είτε την γέννηση του χριστού, είτε την ανάσταση του, είτε κάποια γενέθλια, μια επέτειο, μια σύνταξη ή/και μια αποφοίτηση … αλλά!
Αυτό που όλοι ξεχνάμε είναι ότι, αυτές οι «γιορτινές στιγμές» κρύβουν και τα πιο ευαίσθητα συναισθήματα. Πώς θα είναι το Πασχαλιάτικο τραπέζι με την άδεια καρέκλα που κάποτε γέμιζε με την παρουσία, το χαμόγελο και τη φωνή του/της, το αγαπημένο μας άτομο ή πως θα είναι το τραπέζι χωρίς αυγά και φαγητό ή τον φοιτητή, που αναγκάστηκε να διακόψει τις σπουδές του λόγω κουρεμένων οικονομικών πόρων; Πάσχα χωρίς τη σύζυγο και τα παιδιά, αφού ο γάμος τσακίστηκε λόγω των οικονομικών δυσκολιών; Πώς θα είναι αυτές οι γιορτές που μας έρχονται χωρίς τη βεβαιότητα του μισθού; Θα είναι οι γιορτές αυτές χωρίς το σπίτι, τη στέγη, που δουλέψαμε και ιδρώσαμε για να προσφέρουμε στα παιδιά μας;
Η αρχή, όπως και το τέλος είτε φυσικό, είτε αιφνίδιο, είτε συμβολικό (όπως ο θάνατος των προσδοκιών μας), δημιουργούν μια γκάμα ανάμεικτων συναισθημάτων. Ο θάνατος και η διαδικασία του πένθους, δεν είναι εύκολο θέμα. Ιδιαίτερα το ψυχολογικό κόστος του κάθε θανάτου. Ο κάθε θρήνος είναι διαφορετικός, η διαδικασία απρόσμενη ή σταδιακή, με σημάδια που θα στιγματίσουν τον κάθε έναν από μας, ναι μεν διαφορετικά, αλλά όλους παντοτινά. Όπως και να ’χει, αυτό που φοβόμαστε περισσότερο, πονάει, κατακρεουργεί το είναι μας και το αύριο μας. Μια καταναγκαστική αλλαγή που εμείς δεν επιλέγουμε.
Το πένθος είναι μια προσωπική υπόθεση και σίγουρα ο τρόπος βίωσης του πένθους διαφέρει από άτομο σε άτομο, από περίσταση σε περίσταση, σε διαφορετικά χρονικά πλαίσια και πάντοτε με διαφορετική ένταση.
Σοκ – άρνηση! Επειδή βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια σκληρή πραγματικότητα, προστατευόμαστε από την συναισθηματική καταρράκωση με τη απόρριψη της πραγματικότητας ως μη αληθινή.
Ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι κατασκευασμένος να προσπαθεί να καταλάβει τι συμβαίνει, και αρχίζει ψάχνει δεσμούς μεταξύ αίτιου-αιτιατού. Ο πόνος μετατρέπεται σε θυμό και επιθετικότητα! Στο πιθανό μεταβατικό στάδιο μεταξύ του σοκ και της αποδοχής του θανάτου, κάποιοι από εμάς στρέφουμε την προσοχή μας στο γεγονός. Κατά συνέπεια αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε, το τι μας συμβαίνει σε όλο του το μεγαλείο! Αντιλαμβανόμαστε ότι δεν έχει ιδιαίτερο νόημα να ψάχνουμε για το ποίος ευθύνεται και έτσι ματαιωνόμαστε και βουτάμε στην κατάθλιψη!
Εφόσον ξεσπάσαμε συναισθηματικά και έχουμε συνειδητοποιήσει την μη ανατρέψιμη σκληρή πραγματικότητα, νιώθουμε αδύναμοι, αβοήθητοι, χαμένοι και αβέβαιοι. Η κατατονία, η απόσυρση, η αποστασιοποίηση από τον κόσμο όλο γίνεται ο τρόπος ζωής μας. Καλούμαστε να βρούμε το παράθυρο με το νέο σκοπό της ζωής μας ο οποίος θα καταλήξει στην αποδοχή. Αποδοχή, μη ξεχνώντας και θρηνώντας! Ο πόνος και οι αναμνήσεις θα είναι κτήμα μας! Δυνατότεροι όμως θα μαθαίνουμε να ζούμε και να συνεχίζουμε.
…Λύτρωση; Σχετικό(!)
Η αλήθεια είναι όμως ότι χρειαζόμαστε αντί να θρηνήσουμε να βρούμε τρόπους να τιμήσουμε τα όσα και τον όποιο υπήρξε στην ζωή μας. Γιατί το σήμερα μας, το ποίοι είμαστε, βασίζετε σε ότι ήμασταν μέχρι στιγμής. Ότι είχαμε και δεν είχαμε μέχρι στιγμής και πάνω από όλα αυτό που προσφέραμε και μας πρόσφεραν τα αγαπημένα μας άτομα. Στο σήμερα, αυτά τα πρόσωπα, υπάρχουν αγαπημένα και ζεστά στο κέντρο της ψυχής μας και δεν θα χαθούν ποτέ!
Χριστίνα Φ. Σορόκου
Εγγεγραμμένη Συμβουλευτική Ψυχολόγος & Ανθρωποκεντρική Ψυχοθεραπεύτρια
Center of Psychotherapy & Psychometrics, Τηλ. 22458750
Φωτίου 3, Ρίβερ Κωρτ, Μπλοκ Γ, Αρ. 16, 1095 Λευκωσία
http://www.facebook.com/CenterOfPsychotherapyAndPsychometrics
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου